เมื่อสัปดาห์ที่แล้วเกิด School Shooting ที่ Stem School ใน Highlands Ranch, Colorado และโรงเรียนที่เกิดเหตุนั้นอยู่ตรงข้ามกับหมู่บ้านที่เรากำลังจะย้ายไปอยู่อีกไม่กี่เดือน ประกอบกับได้ฟังคลาสธรรมะเรื่องการจับประเด็น จึงนำมาลองจับประเด็นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ได้ดังนี้

คนร้าย

• ทำเรื่องเลวร้ายเพื่อให้เป็นที่สนใจ
• ระบายความแค้นของตัวเองกับคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย
• ใช้อาวุธทำร้ายคนที่ไม่มีอาวุธ
• ใช้อาวุธแก้ปัญหาที่ไม่ได้เกิดจากการใช้อาวุธ

ผู้เสียชีวิต

• สู้กับคนร้ายที่มีอาวุธด้วยมือเปล่า

สื่อมวลชน

• พยายามเสนอข่าวให้เร็วที่สุดก่อนใคร
• ให้ความสำคัญกับคนร้ายแทนที่จะให้ความสำคัญกับคนที่เข้าไปช่วย

ผู้คนที่อยู่อาศัยในเมือง

• กล่าวโทษทุกคนที่เกี่ยวข้องไปหมด
• คิดว่าในเมืองที่ตัวเองอยู่นั้นปลอดภัยและไม่ควรเกิดเหตุการณ์แบบนี้

โรงเรียน

• นักเรียนลักลอบเอาปืนเข้าไปในโรงเรียนได้
• ที่ที่ควรจะปลอดภัยสำหรับเด็กกลับไม่ปลอดภัย

 

ความรู้สึกตอนแรกที่รู้ข่าวคือไม่อยากเชื่อว่าจะเกิดเหตุการณ์ร้ายและใกล้ตัวเรามากขนาดนี้ แล้วก็เกิดความรู้สึกเศร้าสลด เลยมานั่งถามตัวเองว่าเศร้าเพราะอะไร จะว่าเศร้าเพราะสงสารคนที่โดนยิงก็ไม่เชิง เพราะลึกๆเราก็เชื่อว่าสิ่งที่เค้าเจอมันก็เป็นกรรมของเค้าที่ต้องชดใช้ บางคนแค่บาดเจ็บ บางคนก็เสียชีวิต จะว่าสงสารพ่อแม่ของเด็กที่เสียชีวิตก็มีบ้าง แต่ก็ไม่ได้รู้จักกันไม่น่าจะทำให้เราเศร้าขนาดนี้ จะสงสารคนร้ายซึ่งยังเป็นเด็กก็เข้าใจว่าเค้าจะต้องได้รับผลของการกระทำ ที่สำคัญคือลูกเราก็ไม่ได้อยู่โรงเรียนนั้น เราก็ไม่ได้รับผลกระทบเท่าไหร่ แต่ทำไมถึงเศร้าและหดหู่ได้ขนาดนี้

ประเด็นที่สะดุดใจเรามากที่สุดก็คือประเด็นของคนในเมืองที่คิดว่าเมืองนี้เป็นเมืองที่ปลอดภัยสูง เหตุร้ายขนาดนี้ไม่ควรจะเกิดขึ้น เพราะเป็นสิ่งที่เรารู้สึก ก่อนจะย้ายมาเมืองนี้เราค้นหาข้อมูลเรื่องเมือง โรงเรียน สิ่งแวดล้อม และเลือกมาอยู่ที่เมืองนี้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเมืองน่าอยู่ระดับต้นๆของ Colorado แต่หลังจากเหตุการณ์นี้ คนคงมองเมืองนี้ว่าไม่น่าอยู่อีกต่อไป นี่ไง.. เราคิดว่าเมืองที่เราเลือกนั้นดีกว่าเมืองอื่น เราจึงเศร้าเมื่อคนอื่นจะเห็นว่าเมืองที่เราเลือกไม่ดีอีกต่อไป เมื่อรู้สึกว่าเราไม่ได้ดีกว่าคนอื่นอีกต่อไป!

นี่ขนาดเกิดเรื่องเลวร้ายระดับประเทศ สิ่งที่เราห่วงกลับกลายเป็นห่วงว่าเราเลือกสิ่งที่ไม่ดีในสายตาคนอื่นไปซะอย่างนั้น เมื่อนึกถึงคำถามของแม่นิว่า ทำไมเราถึงได้เป็นโรค ต้องการคำชม ไม่ต้องการคำติ ก็ได้คำตอบแล้วว่า เพราะเราต้องการเป็นคนที่ “ดีกว่าคนอื่น” และจะทุกข์เมื่อรู้สึก “ด้อยกว่าคนอื่น” นั่นคือเราเอาตัวเราเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นอยู่ตลอดเวลา เมืองที่เราเลือกจะต้องดีกว่าเมืองอื่น อาหารที่เราทำให้ลูกจะต้องดีกว่าที่แม่คนอื่นทำ สิ่งที่เราทำให้ลูกจะต้องดีกว่าคนอื่นทำให้ เราขับรถได้ดีกว่าคนอื่น เราพูดเพราะกว่าคนอื่น บ้านเราสะอาดกว่าคนอื่น และอื่นๆอีกมากมายที่ผ่านมาในชีวิต ล้วนแต่เกี่ยวข้องกับการ ดีกว่าคนอื่น ทั้งสิ้น

นี่สิน่าเศร้าของจริง น่าเศร้าว่าเรากล้าดีอย่างไรที่คิดว่าตัวเองจะต้องดีกว่าคนอื่น ถ้าหากยังไม่แก้ไข เราก็คงเอาตัวเราไปเปรียบเทียบกับคนอื่นต่อไปและจะต้องเป็นทุกข์จากการเปรียบเทียบไม่จบไม่สิ้น เมื่อย้อนกลับไปหาต้นตอว่าเราเริ่มอยากดีกว่าคนอื่นเพราะอะไร ก็พอจะนึกได้ว่า สิ่งที่อยู่ในความทรงจำตั้งแต่จำความได้นั้นล้วนเป็นสิ่งที่เราคิดว่าด้อยกว่าคนอื่นทั้งสิ้น ดังนั้นสิ่งที่จะทำต่อไปคือ นึกไปถึงปมด้อยเหล่านั้นและหาหลักฐานในการพิจารณาว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นปมด้อยจริงหรือ รวมทั้งพิจารณาสิ่งที่เรามี ที่คิดว่าดีกว่าคนอื่นมันดีกว่าจริงหรือ ดีกว่าแล้วยังไงต่อไป เพราะในที่สุดแล้ว สิ่งที่เราคิดว่าดีกว่านั้น เราจะต้องเสียอะไรไปเพื่อให้ได้มา และจะได้เห็นว่ายิ่งดีกว่าเท่าไหร่ก็ยิ่งต้องเสียไปมากเท่านั้น ไม่มีอะไรได้มาฟรีๆ