While stopped at a stop sign, I saw a woman walking out of Starbucks. She was carrying her dog as one would carry their child. My initial thought was, “wow, she is holding that dog just like her baby!” Then I thought about how in Thailand, people are carrying “Angel Dolls” (a lifelike doll) with them wherever they go. They take it everywhere. Then I thought that even foreigners (to Thailand) also have these “Angel Dolls.” They are similar in how they are not really their children, yet they are treated as if they were their real children. But then I realized that I also raise my dog as if he were my son. I talk to him like I would talk to a human. I take him with me everywhere. Pansib (my dog) even cries out like a child. When he cries, I have to come out and check on him. I have to give him encouragement. ” When I went to observe the 8-precepts the other day, Pansib was crying especially loud. Mae Yo said today Pansib is being a naughty boy, he is crying all the time. I told Mae Yo that if we keep going every time he cries, he will become spoiled.

Once I thought about it, I realized I am the reason he is crying like this. I take him with me everywhere I go. He sleeps inside the house. He is allowed to be in the kitchen and to sit with me in a sofa while I’m watching TV. He is allowed to be in my bedroom and sometimes, I even sleep beside him. But when he was with me at temple while I observed the 8-precepts (also Magha Puja Day), I treated him the opposite way. I left him in the temple’s backyard and went straight inside. How could he understand why he could follow me anywhere at home but not at the temple. That was why he screamed, was frustrated and cried.

I always have worried about him. When he was sick I stayed up all night to watch him. All I could do was take him to the Vet and cried with him when he was in pain. I worry about him everywhere I go. I decided not to board him with dog’s hotel while observing the 8-precepts. Instead of concentrating on discussion, I had to check on him every time he was crying. Also to prevent him from stomach pain, had to say “no” when people were trying to give varieties of human food which he never had before.

Not everyone likes him. There’s people who like dogs and people who don’t. I remembered one couple, husband and wife, came to temple for Magha Puja Day. They were using the backyard entrance and saw Pansib sitting there. The wife was frighten by him and told husband “Oh, there’s a dog here!”. Husband told her “I know you’re afraid of dog. Let’s use another entrance”. Even though, he’s allowed to stay in the backyard but there are risks from doing that. He may attack strangers. People who saw him may think why I have privilege to bring him to temple. What if everyone brings their dogs their dogs to temple or retreat at KPY? All the sufferings and consequences all came from me. It came from how I raised and took care Pansib like my Angel Doll. I raised him like my son. I was shocked to see that I am not different from people who take Angle Dolls out for shopping with them. I also noticed that when dog lovers came and talk to me about Pansib. They give me support and understanding and seem to know how I feel but people who are not into dogs, they probably look at me like I am taking Angle Doll for shopping! If I’m not changing to way I take care of Pansib and the way I feel toward him, when he is sick or when he’s gone, I will be so devastated just like my son passed away. I will be like those people who have funeral for Angel Dolls. I always thought that people who own Angel Doll are insane but not anymore. I feel sorry for them just like I feel sorry for myself.

ขับรถติด stop sign เห็นคนผู้หญิงฝรั่งเดินออกจาก Starbucks อุ้มหมาเหมือนอุ้มเด็ก คิดทันทีว่าโหอุ้มเหมือนกับลูกตัวเองเลยนะ แล้วก็ไปนึกถึงที่ได้ยินว่าตอนนี้คนไทยพาตุ็กตาเทพฯ ไปไหนมาไหนพาทำกิจกรรมด้วย คิดต่อว่าเออ ฝรั่งก็มีตุ็กตาเทพฯเหมือนกัน เหมือนกันตรงที่ว่า มันไม่ใช่ลูกคนจริงๆ แต่ก็เอามาเลี้ยงมามาทำตัวแบบลูกคน ผมเอะใจผมเองก็เลี้ยงปั้นสิบเหมือนเป็นลูกคน ผมคุยกับเค้าเหมือนคุยกับคน ไปไหนก็พาไปด้วย ปั้นสิบจะร้องเหมือนเสียงเด็ก เวลาเค้าร้องก็จะต้องออกไปดูเค้า ไปปลอบไปคุยกับเค้าเสมอ วันก่อนไปถือศีลแปดที่วัดก็เอาปั้นสิบไปอยู่ที่วัดด้วย ครั้งนี้เค้าร้องโวยวายมาก แม่โยบอกว่าวันนี้ปั้นสิบเกเร ร้องโวยวายตลอดเวลา เรียกคนนู้นคนนี้ ตอบแม่ไปว่า ถ้าเค้าเรียกแล้วเราออกไปทุกครั้งเค้าก็ได้ใจร้องอยู่เรื่อยๆ

กลับมานั่งคิดดู ผมเองนี่แหละที่เป็นสาเหตุที่ทำให้เค้าร้องอย่างนี้

 

ผมพาเค้าไปทุกที่ๆผมไป เค้านอนในบ้าน เค้าเดินเข้าครั่วที่บ้านได้ ขึ้นโซฟานั่งดูทีวีด้วยกันได้ เข้าห้องนอนได้ นอนเล่นด้วยกันได้ แล้วนี่มาอยู่วัด อยู่ๆจะมาขังเค้าข้างหลังวัดแล้วก็เดินเข้าวัดเลย เค้าจะเข้าใจยังไงว่าทำไมที่บ้านเข้าได้ แต่ที่วัดเข้าไม่ได้ เค้าก็ร้องสิ ผม ห่วงเค้า พอเค้าเจ็บก็เราไม่ได้นอน ทำอะไรก็ไม่ได้นอกจากพาไปหาหมอรอดูอาการ แล้วก็นั่งร้องไห้ข้างๆเค้าเวลาเค้าป่วย จะไปไหนมาไหนก็เป็นห่วงเค้าตลอดเวลา มาถือศีลแปดก็ไม่ยอมที่จะเอาเค้าไปฝากโรงแรมหมา แทนที่จะได้จดจ่อกับการคุยธรรมะพอได้ยินปั้นสิบร้องก็ต้องออกไปดู นั่งทำอะไรซักพักก็ต้องออกไปดู ใครจะให้อะไรปั้นสิบก็ต้องคอยดูคอยห้าม การเอาปั้นสิบมาวัด ไม่ใช่ว่าทุกคนจะชอบปั้นสิบ มีทั้งคนชอบและไม่ชอบหมา จำได้ว่ามีสามีภรรยาคูนึง เดินข้าหลังวัดเพื่อจะมางาน มาฆะบูชา เค้าเห็นปั้นสิบก็ตกใจว่าโอ่ นี่มีหมาด้วยเหรอ สามีบอกว่า เธอกลัว เราไปเข้าทางอื่นกันก็ได้ แม้หลวงพี่จะเมตตายอมให้ปั้นสิบอยู่หลังวัด แต่การเอาหมามาทิ้งที่วัดเป็นเรื่องที่เสี่ยง เค้าอาจจะกัดใครก็ได้ ตอนเวียนเทียนทุกคนเดินรอบวัด ก็เห็นปั้นสิบถูกผูกอยู่กับเสา ถ้าคนมองว่าทำไมพี่กิเอาหมามาได้ แล้วทำไมพวกเค้าเอามาบ้างจะไม่ได้ ถ้าต่อไปทุกคนที่มีหมาพามาวัด พามา KPY ตอน retreat กันหมดอะไรจะเกิดขึ้น

ทุกข์ที่เกิดขึ้นกับผม และโทษภัย ที่จะตามมา มันเกิดจากผมเอง เกิดจากวิธีที่ผมเลี้ยงปั้นสิบเป็นตุ็กตาเทพฯ เลี้ยงหมาเหมือนเลี้ยงคน ผมตกใจ เราไม่ต่างอะไรจากคนที่พาลูกเทพฯ ไป shipping ไปไหนมาไหน คนที่รักหมา เค้าก็จะมาพูดกับผมเรื่องปั้นสิบและเข้าใจผมทุกอย่าง แต่คนที่ไม่รักหมาเหมือนลูก ไม่ชอบหมา หรือไม่ได้ in กับหมาแบบผม ก็จะมองผมพาปั้นสิบมาวัดเหมือนกับที่ผม มองคนพาตุ็กตาเทพฯไป shopping ถ้าผมยังไม่เปลี่ยนตอนนี้ ผมจะเสียใจมากเค้าป่วยหนัก เวลาเค้าจากไป ผมจะเสียใจเหมือนลูกตาย ไม่ใช่หมาตาย  เราจะกลายเป็นคนเหล่านั้น คนที่จัดงานศพให้ตุ็กตาเทพฯ แต่ก่อนคิดว่าคนมีตุ็กตาเทพฯน่ะบ้า มันไม่ใช่อีกต่อไป พวกเค้าน่าสงสาร น่าสงสารเหมือนผม