ได้อ่านนิยายเรื่องหนึ่ง มีตอนหนึ่งที่พี่ชายของพระเอก คิดในใจว่า ปัญหาของน้องชายคือ ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยมีโอกาสได้จีบผู้หญิงคนไหนเลย เพราะหน้าตาหล่อเหลา คุณสมบัติเพียบพร้อม เลยโดนผู้หญิงจีบก่อนตลอด พอมีความรัก เลยทำอะไรแปลกๆ แสดงออกไม่เป็น ทำอะไรมากไม่ได้ เพราะกลัวเสียหน้า มันสะดุด และนึกถึงลูกสาวทันทีว่า ที่เราคิดว่าเค้าทำอะไรไม่เหมาะไม่ควร ทำตัวแปลกๆ เป็นเพราะเค้าตั้งใจทำหรือว่า ตั้งแต่เกิดมา เค้าไม่มีโอกาสได้เคยลองทำอะไรเองก็เลยทำไม่เป็น แสดงออกไม่เป็นรึเปล่า

เช่น เวลาใครทำอะไรให้ แล้วเค้าไม่รู้สึก appreciate หรือ บางทีถึงขั้นแสดงท่าทีไม่พอใจ เพราะสิ่งที่ทำให้นั้น ไม่ถูกใจ ที่ลูกแสดงออกแบบนี้  เป็นเพราะเค้าไม่เคยมีโอกาส ต้องทำอะไรให้ใครรึเปล่า เค้าเลยไม่รู้ถึงความรู้สึก ของคนที่ทำให้ ว่า ถ้าคนที่ได้รับนั้นชอบ คนทำให้จะดีใจ แต่ถ้าคนรับไม่ชอบ และแสดงออกว่าไม่ชอบ คนทำให้จะรู้สึกอย่างไร

หรือการที่เค้าไม่อยากไปตีเทนนิส ไม่อยากไปเรียนกอล์ฟ วิชาดนตรีทั้งหลายที่เคยเรียนมาตั้งแต่เด็กๆ ก็เลิกเรียนอย่างน่าเสียดาย มันเป็นเพราะ เค้าไม่เคยต้องขวนขวาย เพื่อเรียนอะไรเลย พ่อแม่ คอยหาให้เรียนตลอด เรียนนี่ไม๊ลูก เรียนโน่นไม๊ลูก ตลอดเวลา เค้าไม่เคยได้อยากเรียนอะไรเอง เลยซักครั้ง

ถามลูกว่า โตขึ้นอยากเป็นอะไร อยากทำอะไร ลูกตอบว่าไม่อยากทำอะไร อยากอยู่เฉยๆ ไม่มี inspiration เพราะเค้าไม่เคยขาดอะไร เลยรึเปล่า เราเตรียมไว้ให้หมด บางทีเตรียมไว้ให้ มากเกินไปด้วยซ้ำ ไม่เคยลำบาก ไม่เคยต้องอยากได้อะไรเลย ก็ถ้าชีวิตตอนนี้ มันสุขสบายขนาดนี้ แล้วชีวิตนี้ เค้าจะอยากทำอะไร อยากได้อะไร อยากเป็นอะไรไปอีกทำไม

เราทำอะไรลงไปเนี่ย!!!  พอมองมาที่ลูกคนเล็กซึ่งไม่ได้อะไรที่เพียบพร้อมเหมือนคนโต ต้องขาดบ้าง เพราะเราต้องให้เวลาคนโตมากกว่า บ่อยครั้งที่ต้องทิ้งคนเล็กไว้กับพี่เลี้ยง ปรากฏว่า เค้าจะนึกถึงความรู้สึกของพี่เลี้ยง พูดจาดีด้วย อาจเป็นเพราะเค้ารู้ว่า เค้าต้องพึ่งพี่เลี้ยง แต่คนโตเราแทบจะไม่ปล่อยไว้ กับพี่เลี้ยงโดยที่เราไม่อยู่เลย

ตลอดมา เราไม่เคยให้ “โอกาส” ลูกได้พยายามอะไรเลย สิ่งที่เราคิดว่าดี เราก็ยัดเยียดให้เค้า ตั้งแต่เด็ก โดยที่เค้า ไม่สามารถปฏิเสธได้ มาตอนนี้ ตอนที่ปฏิเสธเป็นแล้ว เค้าปฏิเสธสิ่งที่เราให้ เพราะเค้าไม่อยากได้ ก็เป็นเรื่องปกติรึเปล่า เอาจริงๆ เราเองที่เป็นคนสร้างนิสัย ไม่พอใจอะไรซักอย่างให้ลูก ด้วยการให้จนเกินพอดีของเรา

ต่อไป คงต้องสร้างโอกาส เปิดโอกาส ให้ลูกได้ลอง ได้พยายามด้วยตัวเองบ้าง ไม่ใช่ทุกอย่างจะเพียบพร้อมไปหมด  หากเค้าได้พยายาม แล้วประสบความสำเร็จ เค้าจะได้รู้จัก ความภูมิใจ ความอิ่มเอมใจ ซึ่งอาจจะเป็นแรงบันดาลใจ ให้เค้าทำสิ่งอื่นๆต่อไป