เราเป็นคนชอบวิจารณ์ ชอบออกความเห็นโดยที่เจ้าของเรื่องเขาไม่เคยถามความเห็น เราเห็นพี่ที่นับถือกันไปรักษาโรคภูมิแพ้ของตัวเขา เราก็ชอบไปยุ่งไปเสนอความเห็นว่าวิธีการรักษาของเค้า  มันไม่ใช่ เราว่ามันมากเกินไป ทำไมต้องทรมานตัวเองขนาดนั้น เราคิดว่ามันน่าจะมีวิธีที่มันดีกว่านี้ แต่เราก็ไม่เคยช่วยแกสืบเสาะค้นหาทางแก้ เมื่อไรที่แกเล่าให้ฟังว่าแกไปรักษาตัวมาอย่างไร เราก็พร้อมที่จะขัดแย้งและแสดงความไม่เห็นด้วยอยู่ตลอดเวลา

มาวันนี้เราเป็นหวัดหายใจไม่ออก พูดไม่สะดวก เรารู้สึกทรมานกับอาการที่เราต้องเผชิญอยู่ เรานึกถึงสภาพพี่เขาขึ้นมาทันที เพราะว่าขนาดตัวเรานานๆ จะไม่สบายเรายังรู้สึกทรมาน และรำคาญใจขนาดนี้ แล้วพี่เค้าที่จะมีอาการทรมานทุกครั้งที่ฝนตกอากาศชื้น เขาจะมีความทุกข์มากแค่ไหน

เมื่อเรารู้ถึงความรู้สึกทรมานที่ตัวเองต้องเผชิญอยู่ เราเองก็หาทางแก้ หาทางบรรเทาอาการให้มันทุเลาลง เราก็ไม่ต่างอะไรกับพี่คนนั้นที่พยายามหาทางรักษาตัวเองให้พ้นกับความทรมานที่เกิดขึ้นกับตัวเองให้ได้มากที่สุด ไม่ว่าจะเป็นวิธีใดก็ตาม ถ้ามันสามารถรักษาอาการที่เกิดขึ้นอยู่ได้ เราก็จะทำ

มันทำให้ตัวเราเห็นว่าการที่เราไม่เคยเผชิญกับความทรมานแล้วเอามาตรฐานตัวเอง เอาความรู้สึกตัวเองไปวัดไปตัดสินคนอื่น โดยที่ไม่เคยเข้าใจหรือรู้ซึ้งถึงความรู้สึกของสิ่งที่เขาต้องเผชิญอยู่ เมื่อไม่ทุกข์เองก็ไม่เข้าใจ เมื่อไม่เข้าใจแล้วออกความเห็น มันก็ขัดแย้งกัน ทะเลากัน ทำให้มองหน้ากันไม่ติดอีก เมื่อนิสัยช่างแส่เรื่องชาวบ้านยังติดอยู่กับเรา การพบเจอปัญหาความขัดแย้งก็คงยังอยู่ติดกับเราไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหนกับใครก็ตาม เพราะคนที่สร้างปัญหาไม่ใช่คนที่เราไม่เห็นด้วยกับเขา แต่เป็นเพราะเราะที่ขยันสร้างปัญหาให้กับตัวเอง