วันหยุดสุดสัปดาห์พาลูกไปนั่งรถไฟชมใบไม้เปลี่ยนสี ซึ่งสถานีรถไฟที่ไปอยู่ห่างจากบ้านเพียงขับรถ 1 ชั่วโมง ตอนออกจากบ้าน อุณหภูมิประมาณ 23°C แต่พอไปถึงที่สถานีรถไฟ อุณหภูมิลดลงเหลือ ไม่ถึง 10°C แม่ลูกเตรียม jacket บางๆมาคนละตัวเท่านั้น จะไปซื้อเสื้อกันหนาวเพิ่ม ก็ปรากฏว่าแดดออกอากาศอุ่นขึ้นมากำลังสบาย ด้วยความประมาทเลยไม่ได้ซื้อเตรียมไว้ พอนั่งรถไฟไปซักพักก็กลับหนาวขึ้นมาอีกเพราะเมฆครึ้ม สงสารลูกที่ต้องนั่งทนหนาวเป็นเวลาเกือบ 2 ชั่วโมง

รู้ทันทีว่าเราผิดที่ไม่เช็คสภาพอากาศก่อนเดินทาง ทั้งๆที่รู้ว่าอากาศที่นี่เปลี่ยนแปลงง่าย เราไม่สามารถปักเที่ยงได้เลย แม้แต่ตอนที่นั่งอยู่ในรถไฟไปยังอีกสถานีหนึ่ง สถานีรถไฟ 2 สถานีแค่ห่างกันไม่กี่กิโลเมตร แต่สภาพอากาศต่างกันลิบลับ และภายในเวลาไม่ถึงชั่วโมง อุณหภูมิก็ลดฮวบฮาบกว่า 10°C  เอาแน่นอนไม่ได้เลย ดังนั้นเมื่อเราอยู่ที่นี่เราควรเตรียมตัวของเราให้พร้อมรับมือกับอากาศที่เปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ

ระหว่างนั่งรถไฟเราก็พูดกับลูกว่า แม่ขอโทษนะแม่น่าจะเช็คสภาพอากาศก่อนมา จะได้เตรียมตัวให้พร้อมกว่านี้ ลูกคนโตบอกว่าเค้าเช็คมาแล้ว ใจเราคิดทันทีว่าแล้วทำไมไม่บอก คือเพ่งโทษลูกทันที แต่ก็หยุดตัวเองทันไม่ได้พูดออกไป แล้วก็คิดด้วยใจเป็นธรรม โดยนึกถึงตอนเราเป็นเด็ก เมื่อเห็นตัวเลขแสดงอุณหภูมิ และถึงแม้ว่าจะได้เรียนมาว่าตัวเลขน้อยแสดงว่าอากาศเย็น แต่กว่าจะรู้ว่า ตัวเลขเท่าใดทำให้เรารู้สึกอย่างไรก็เมื่อได้เคยสัมผัสสภาพอากาศนั้นจริงๆ นอกจากนี้ยังขึ้นอยู่กับลมและแสงแดดด้วย เพราะถ้าอุณหภูมิต่ำจริงแต่มีแสงแดดก็ช่วยทำให้อุ่นขึ้นมาก หรือถ้าลมแรงก็จะทำให้รู้สึกหนาวกว่าปกติ ลูกสาวคนโตที่บอกว่าได้เช็คอากาศก่อนมาแล้ว แต่ตัวเค้าเองก็ยังเตรียม jacket มาตัวเดียวเหมือนกัน แสดงว่าเค้าอาจจะไม่รู้ว่า ตัวเลขแสดงอุณหภูมิเท่านี้ จริงๆแล้วหนาวขนาดไหนเพราะยังไม่มีประสบการณ์ เราที่มีประสบการณ์มากกว่า รู้มากกว่าจึงควรเป็นคนเช็คสภาพอากาศ และเตรียมอุปกรณ์ต่างๆให้พร้อม ตอนนี้ก็ต้องมานั่งลุ้นว่าลูกจะป่วยเพราะไปเจออากาศเย็นมากๆรึเปล่า บทเรียนนี้ทำให้รู้ว่า คราวหน้าเวลาเดินทางควรเตรียมตัวอย่างไร

กลับมาบ้านเห็นบรรดาเสื้อกันหนาว ผ้าห่ม ผ้าพันคอทั้งหลายในตู้เสื้อผ้า ก็ทำให้รู้สึกว่า ของพวกนี้ไม่มีประโยชน์เลย ถ้าหากเราไม่เตรียมไว้และนำไปใช้ในเวลาที่เหมาะสม เพียงแค่เราประมาทไม่นำของที่เรามีอยู่ไปใช้ มันทำให้เรา ทำให้ลูกตกที่นั่งลำบากได้ขนาดนี้ ก็นึกไปถึง วิชาความรู้ในการปฏิบัติธรรมที่ร่ำเรียนมาจากครูบาอาจารย์ เรียนมามากมาย retreat มาก็หลายหน แต่เราก็ยังประมาท ไม่เตรียมพร้อม ไม่นำออกมาใช้ในเวลาที่ควรใช้ ซึ่งบางครั้งก็ทำให้เราตกที่นั่งลำบากหรือเดือดร้อนเลยก็มี จากนี้ไป จะนำผ้าห่ม ผ้าพันคอทั้งหลาย เตรียมไว้ในที่ที่พร้อมใช้ เดินทางไปไหนก็จะนำติดตัวไปทุกที่ เมื่อถึงเวลาก็จะได้นำมาใช้ได้ทันที ดังเช่นวิชาความรู้ในการปฏิบัติธรรม จะนำติดตัวไปทุกที่และนำมาใช้ตลอดเวลา เพื่อที่เราจะได้ไม่ตกที่นั่งลำบากเช่นนี้อีก