เราเป็นคนที่เวลาเจองานยากๆที่ไม่ชอบจะไม่อยากทำจะอิดออดจะผลัดวันประกันพรุ่งจะคิดว่าเดี๋ยวเวลาเยอะๆก่อนค่อยทำหรือถ้ามีของพร้อมทุกอย่างค่อยทำในบางครั้งตัดใจบอกตัวเองให้เริ่มทำก็ทำได้แต่พอเจออุปสรรคเข้าหน่อยก็จะเข้าโหมดเดิมว่าเดี๋ยว
พรุ่งนี้ค่อยทำต่อหรือหาเรื่องพักอยู่รำ่ไปทำให้ทำไม่เสร็จไม่จบซักทีงานใหญ่ๆมักค้างคาใจเก็บไปให้กลุ้มอยู่นานแทนที่จะทำให้เสร็จจบๆกันไปจะได้ทำอย่างอื่นต่อเลยหาวิธีดัดนิสัยตัวเองกับเรื่องเล็กๆน้อยๆรอบตัวที่เราพอทำได้ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมาเช่นที่ทำงานมีงานโปรเจคเล็กๆที่ต้องทำแต่เป็นโปรเจคที่ยากไม่อยากทำเลยบอกตัวเองว่าถ้าไม่เสร็จก็อย่าเพิ่งพักเที่ยงฝืนใจตัวเองทำจนเสร็จกินข้าวเที่ยงช้าหน่อยแต่ไม่ถึงตายและงานก็ไม่ค้างคาหรือเวลาทำกับข้าวขี้เกียจทำไปล้างจานไปบางทีล้างเยอะแล้วเหนื่อยทำกับข้าวไปเรื่อยๆมันมันเพิ่มมาอีกสองสามใบด้วยนิสัยเคยตัวในใจมันบอกว่าล้างเยอะแล้วสองสามใบนี้แช่ไว้ก่อนเดี๋ยวค่อยล้างพอจับตัวเองได้ก็ฮึดวืดนึงขึ้นมาล้างมันให้เสร็จก็จบไปหรือต้องทำเรื่องพาสปอร์ตให้แม่เซ็งมากขี้เกียจทำเพราะขั้นตอนเอกสารเยอะมากรู้สึกยากเหลือเกินขี้เกียจโทรไปหาข้อมูลกับกงสุลไม่อยากพาแม่ไปแจ้งความพาสปอร์ตหายเป็นอะไรที่เซ็งมากเกือบจะผลัดไปทำอาทิตย์หน้าแล้วแต่ด้วยความกลัวว่ามันจะติดขัดเลยฝืนใจทำมันไปจนได้อย่างวันนี้ตั้งใจจะไปออกกำลังกายไปคลาสซุมบ้าที่ฟิตเนสที่เป็นสมาชิกอยู่ครั้งแรกเต้นเพลงแรกก็เซ็งมากเพราะยากมากเต้นตามเค้าไม่ทันเลยอายก็อายเค้าก้าวซ้ายเราก้าวขวามั่วไปหมดแม้คนแก่หลายคนในคลาสยังเต้นเป็นเรื่องเป็นราวกว่าเราเลยเราห่วยมากรู้สึกว่ายากเหลือเกินเกือบจะเดินออกจากคลาสแล้วแต่ก็กัดฟันบอกตัวเองว่าตอนหลวงพี่พาพวกเราออกกำลังกายใหม่ๆเราก็ห่วยมากทำอะไรนิดหน่อยก็เหนื่อยคิดในใจว่ายากเราทำไม่ไหวหรอกแต่เราค่อยๆทำไปเรื่อยๆทีละนิดตอนนี้กระโดดแทมโปลีนและวิ่งติดต่อกันได้มากขึ้นมันต่างจากเดิมมากเพราะฉะนั้นเต้นซุมบ้านี่ก็เหมือนกันเอาวะแม้จะยากและอ๊ายอายเต้นไม่ทันเค้าเราก็กัดฟันยึกยักๆพยายามเต้นให้จบเป็นเพลงๆไปแทนที่จะคิดว่าต้องเต้นอีกทั้งคลาสอีกเกือบชั่วโมงจะท้อมากกัดฟันยึกยักไปทีละเพลงไปจนจบคลาสพอทำเสร็จสิ่งที่ได้คือความภูมิใจแม้จะเต้นห่วยแต่ทำจนจบไม่วิ่งหนีอย่างที่เคยไม่ผลัดไปเป็นคราวหน้าทำให้เราได้ความมั่นใจเพิ่มขึ้นมาหนึ่งแต้มดีใจที่ไม่กี่วันที่ผ่านมาเราฝืนใจทำสิ่งเล็กๆน้อยๆหลายอย่างที่มันยากจนเสร็จเพราะถ้าไม่ได้ฝืนใจทำสิ่งเหล่านั้นวันนี้คงจะเดินออกจากคลาสซุมบ้าแน่นอน

ตอนนี้รู้แล้วว่าดูถูกสิ่งเล็กๆน้อยๆไม่ได้เลย ที่ผ่านมานิสัยชอบผลัดวันประกันพรุ่ง ก็คงมาจากการที่เราชอบวิ่งหนีอะไรที่เราคิดว่ายากๆในเรื่องเล็กๆน้อยๆจนกลายมาเป็นความเคยชินจนเป็นสันดาน นี่ก็น่าจะเป็นแบบเดียวกัน วันนี้เห็นแล้วว่าผลออกมาดี ก็จะฝืนใจทำเรื่องยากๆที่เราไม่ชอบในแต่ละวันต่อไปเพื่อสร้างนิสัยใหม่ ไม่หนีปัญหา ถ้าสิ่งที่เรากลัวมันยากและเป็นก้อนใหญ่ ต้องแยกมันออกมาแล้วค่อยๆเคี้ยวก้อนเล็กๆ เหมือนตอนที่เราพยายามเต้นให้จบเป็นเพลงๆไป หรือ การที่จัดการเรื่องพาสปอร์ตแม่ทีละขั้นทีละขั้น เหมือนกับที่เราทำสตูว์เนื้อวันนี้ เนื้อมันเหนียว เคี้ยวก้อนใหญ่ไม่ได้ต้องทำให้มันเล็กก่อน แล้วค่อยๆเคี่ยวจนเปื่อย แล้วเวลากินค่อยๆเคี้ยวไปเรื่อยๆมันจะหมด