For me, one of the most empowering aspects of the Dharma approach taught by Luang Por Thoon’s students is the use of methods, tools, to structure my practice. Though I incorporate many different tools into my contemplations (I will call-out a few special ones in some of these blogs), there has been one in particular that has supported almost all of my contemplations — this method, which I will outline…
We live on a somewhat crowded block. A block that is we’ll say congested with parked cars. The north cross street of our block is Taraval which is home to many restaurants, small businesses regularly frequented by the public, an apartment building, as well as metered parking. The south side of our block is home to two blocks of city park space that includes a baseball diamond, playground, tennis court,…
I was watching The Game of Thrones, Season 6, Episode 9. In the episode, Ramsey loses his battle with Jon Snow and loses his Castle. Sansa Stark (who is married to him and mistreated by him) gets her revenge. Ramsey is an evil man. He tortures and kills people. He feeds people to his dogs. He is cocky and will do what he needs to do to get what he…
When my dad passed away, the pain was so unbearable I’d do anything to not feel it. Since I practiced meditation, I wanted to go to the meditation course right away. There was one course starting in a week but with a LONG wait list (which usually means I most likely wouldn’t get a space). With teary eyes, I wrote them a note that my father had just passed away…
at KPY, ตอนประมาณสี่ทุ่มผมตัดสินใจไม่ไป join กับเพื่อนๆ คนอื่นที่จะไปนอนค้างดูดาว ถ่ายรุปที่ลานกลางแจ้ง เพราะเหนื่อยมากจากการนอนดึกสามคืนติดๆ ใจอยากจะขับรถตรงไปที่กุฏิแล้วก็ไปนอนเลย ไม่อยากจะเดินไปเพราะ ไกล ของหนัก และกลัว ไม่อยากเดินตอนกลางคืนคนเดียว คนกลุ่มแรกตัดสินใจขับรถกันขึ้นไป เหลืออีกสองคนที่รถไม่พอ แล้วก็ทำอะไรยังไม่เสร็จเพราะกำลังรอคิวอาบน้ำ (เหลืออีกสองคิว) บอกเพื่อนอีกคนที่นอนกุฏิข้างๆกันว่าไม่ต้องเดินไปหรอก จะขับรถขึ้นไปที่กุฏิเลย แล้วจะขับไปส่ง แล้วก็บอกเพื่อนที่รอคิวอาบน้ำว่ารีบไปอาบ จะรอตรงนี้
Whenever I contemplated about self and self belongings, I understand that my laptop, water bottles, car, cellphone, books, watch, chair, desk, and so on are not truly owned by me. But every time I tried to relate it with my body, I can’t really get pass it. I don’t feel it. I don’t see it. I don’t get it. I am frustrated. I remembered one of the Buddha’s teachings as mentioned…
“น้อยใจ” ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นกับตัวเองบ่อยมาก ตั้งแต่เด็กจนโต แต่งงาน และมีลูก เรารู้สึกว่าเราทำทุกอย่างเพื่อคนที่เรารัก แต่ทำเท่าไหร่เค้าก็ไม่เคยพอใจ นี่คือความรู้สึก ที่เรามักจะมีกับคนใกล้ชิดในแต่ละช่วงชีวิตซึ่งก็คือ แม่ สามี และโดยเฉพาะอย่างยิ่งลูก
ก่อนจะขับรถไปคลาสพุทธศาสนา เราได้ที่จอดรถหน้าบ้านที่ใหญ่และสะดวก แอบหวังเล็กๆว่ากลับมาจากคลาสที่จอดเดิมจะยังอยู่ โชคดีกลับมายังไม่มีใครเอาไป เราดีใจมาก เราเลยสงสัยว่าทำไมเราต้องดีใจขนาดนั้น ได้คำตอบว่าก็เพราะเราคิดว่าที่จอดมันดี ใกล้ และใหญ่ จอดง่าย ประมาณว่าง่าย = ดีเสมอ แต่พอคิดต่อว่าไอ้ที่จอดรถดี๊ดีนี้มีดีอย่างเดียวเลยเหรอ ไม่ดีมันไม่มีเลยเหรอ นึกขึ้นได้ว่าก็เพราะเราชอบที่จอดใหญ่ๆง่ายๆ เราเลยเลี่ยงที่จอดไซส์ปกติ และแคบๆมาตลอด เราเลยไม่เคยที่จะได้หัดและกลายเป็นคนขาดความมั่นใจเวลาจอดรถ ไปที่ไหนก็กลัวว่าจะมีที่จอดรถใหญ่ๆมั้ย หวาดระแวงตลอด
อ่านหนังสือเล่มหนึ่งสะดุดตอน เจ้าหญิงตกน้ำ นางกำนัลร้องโวยวาย ยืนมองด้วยความไม่สบายใจ แต่ไม่มีใครลงไปช่วยเจ้าหญิงในสระน้ำสักคน อ่านแล้วรู้สึกว่าอะไรฟะ คนตกน้ำจะตายอยู่ตรงหน้า ทำไมไม่ช่วย มัวแต่ร้องแลกแหกกระเชอ โวยวายอยู่ได้ แต่ไม่ยอมทำอะไรให้ดีขึ้นมา ถ้าเป็นเราเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้นเราจะต้องช่วยเขาจนสุดความสามารถ เราต้องข่วยชีวิตเขาให้ได้ นั่นคือความคิด แต่ในความเป็นจริงล่ะ เราจะสามารถทำอะไรได้แค่ไหน?
มีโอกาสได้รับชมการแข่งขันประกวดร้องเพลงในแนวเรียลลิตี้โชว์รายการหนึ่ง ซึ่งในวันแข่งขันรอบสี่คนสุดท้าย ตัวเองเชียร์น้องที่เข้าแข่งคนหนึ่ง เพราะความที่น้องมีความสามารถ มีเสียงคุณภาพ แต่ยอมรับว่าในการแข่งรอบนี้ สำหรับเรา เราคิดว่าน้องทำได้ไม่ดีเท่าที่เราต้องการในเพลงแรก แต่น้องทำได้ดีในเพลงที่สอง เมื่อกรรมการตัดสิน น้องได้คะแนนเต็ม เสียงโหวตในห้องส่ง น้องคนนี้ก็ได้คะแนนนำเป็นที่ 1