วันนี้อยู่ KPY ตอนก่อนนอนคิดว่าตอนเช้าคงมีทะเลหมอกอย่างที่เคยมี เช้าขึ้นมาน้องชวนไปดูทะเลหมอก เรามองออกไปนอกหน้าต่างไม่เห็นมี จึงชวนกันออกตามหาดูทะเลหมอก

เดินไปทางโน้นก็ไม่มี ทางนี้ก็ไม่เยอะ เลยเดินไปหยุดที่จุดชมวิวที่หนึ่งที่มองแล้วมีหมอกเยอะที่สุดเท่าที่เห็นตั้งแต่มานี่ ตัดสินใจในใจว่าไม่ตามละจะอยู่ดูตรงนี้  มองไปที่ภูเขาอีกลูกที่มีหมอกคลุมรู้สึกว่าอยากไปอยู่ตรงนั้นมันคงสวยดี

เห็นตัวเองตรงที่อยากได้อยากมีอยากเป็นที่พอใจของคนอื่น เหมือนที่มองหมอกแล้วอยากไปอยู่บนเขาที่มีหมอก มองด้านเดียวว่าสิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่งที่ดีอย่างเดียว จินตนาการสร้างภาพไปในทางดีอย่างเดียว เหมือนที่ตัวเองมองคนอื่นว่าดีกว่าตัวเองอยู่ตลอดเวลา

ยืนอยู่สักพัก ลมพัดตีหมอกค่อยๆ ลอยขึ้นมาตรงที่ยืนอยู่ มีความรู้สึกว่าไม่อยากได้หมอกแล้ว ดูไกลๆ สวยกว่า เพราะเมื่อหมอกเข้ามามองไม่เห็นอะไรเลย อยู่ในหมอกมันไม่ได้สวยและดีอย่างที่คิด

เหมือนตอนที่เราอยากได้อยากทำอะไรซักอย่างจริงๆ เช่น วันนี้ต้องการดูทะเลหมอก มันมีขั้นตอนในการกระทำที่เราต้องทุ่มเท ต้องตื่นแต่เช้า ลงแรง เดินตามหาจุดที่สวยที่สุด ลงใจกัดฟันฝืนทำเพื่อที่จะทำให้ได้มา เมื่อได้มาอยู่แล้วต้องรักษาสภาพ รักษาสถานะให้อยู่คงที่ อยากให้มันสวย มันดี มันถูกใจอยู่ตลอดเวลา ซึ่งส่วนนี้ทำให้เกิดความทุกข์ในการครอบครอง

เรื่องที่เคยมองว่าอยู่มุมไกลแล้วอยากไปจุดนั้นเพราะคิดว่ามันดีกว่าจุดที่เรายืนอยู่ มันก็ไม่แน่เสมอไป

แล้วถ้าเราไม่รู้จักหยุดที่จะวิ่งตาม จะไม่มีวันได้สัมผัสกับสิ่งนั้นเมื่อมันมาถึง เพราะมัวแต่วิ่งตามอยู่โดยที่ไปไม่ถึงสักที