ครูบาอาจารย์ให้ดูคลิปวีดีโออันนึงแล้วให้นำมาพิจารณา วีดีโอนี้มีมดตัวนึงไปเก็บศพมดอีกตัว แล้วแบกเดินไปเดินมา พอดูเสร็จเราก็นั่งด่ามดว่าทำไมมันโง่อย่างงี้ มดอีกตัวตายแล้ว จะแบกไปแบกมาให้ลำบากตัวเองทำไม
ซักพักสะดุ้งขึ้นมาว่าอ้าวเราก็เป็น มีพี่คนนึงซื้อเคสโทรศัพท์ให้เรา ปกติคนซื้อของให้เรามักไม่ถูกใจ แต่เคสอันนี้ชอบมาก สีและพื้นผิวด้านๆถูกใจ มีวงแหวนให้จับ ชอบมาก แม้เคยเห็นแบบนี้มาแล้วก็ยังไม่ชอบเท่าอันนี้ เราเป็นคนซุ่มซ่ามชอบทำโทรศัพท์ตก เราทำตกหลายครั้งจนเคสแตกใช้ไม่ได้ แม้ตอนนี้เคสอันนั้นได้ตายจากเราไปแล้ว โยนทิ้งไปในถังขยะแล้วด้วย แต่ใจมันยังผูกกับเคสอันนี้อยู่ เวลาหยิบโทรศัพท์มาใช้ก็คิดถึงเคสอันนั้น คิดว่าจะต้องไลน์ไปบอกพี่เค้าฝากให้เค้าซื้อมาให้หน่อย ที่นี้จะฝากซื้อสองอันเลย เผื่อมันแตกอีก ตอนนี้ยังหาเคสแบบเดิมมาแทนไม่ได้ ในใจมันเลยยังแบกความรู้สึกของเคสอันเก่าไว้ไม่ยอมปล่อยเลย แบกไปแบกมาเหมือนมดตัวนั้น ความรู้สึกณ ปัจจุบันนี้ก็ยังอยากได้อยู่
ถามตัวเองทำไมยังอยากได้ เราติดอะไรกับเคสตัวนี้ ตอบตัวเองว่า
- เคสมันสวยสีดำด้านเก๋ตัวขอบบนขอบล่างและวงแหวนที่จับเป็นสีทองสวยเป็นเฉดสีทองที่ดูดีมีราคาและไม่เหลืองอ๋อยจนดูเหมือนของถูกดูแพงดูมีคลาสเรารู้สึกว่ามันดูเป็นสไตล์เรา
- ชอบฟังชั่นของตัววงแหวน ใช้งานได้ดี กลไกแข็งแรง ตั้งโทรศัพท์ได้ดี
- เพื่อนชมเยอะมากว่าเก๋ เราเลยยิ่งปลื้มเข้าไปใหญ่
ในใจมันเชื่อจริงๆเลยวันเคสอันนี้ดีที่สุดแล้ว แกะไม่ออกเลย อยากให้มันฟื้นคืนชีพกลับมา ถามตัวเองว่าแล้วไอ้สไตล์นี้มันเป็นตัวเราจริงๆเหรอ เราจะชอบมันตลอดไปไม่เบื่อเลยเหรอ มันมีมั้ยที่เราเคยชอบอะไรมากๆเท่านี้แล้วตอนนี้ไม่ชอบขนาดนั้นแล้ว หาอยู่นานมากจนเจอว่ามีกระเป๋าหนังใบนึงที่ราคาเต็มค่อนฃ้างแพงแต่เราซื้อได้มาตอนลดราคา แบบสไตล์และสีสันถูกใจมาก ดูผู้ดีมีราคาอีกแล้ว พอใช้เพื่อนก็ชม อารมณ์เดียวกับเคสอันนี้เลย ความรู้สึกชอบว่าเป็นสไตล์เราในตอนนั้นมันเท่ากันความความติดในเคสอันนี้ แต่มาปัจจุบันนี้ความชอบในกระเป๋าใบนั้นมันลดลงมากจากเต็มร้อยเหลือยี่สิบ ที่เราไม่ใช้มันแล้วเพราะกระเป๋าหนังแท้มันหนัก ขนาดค่อนข้างเทอะทะ ถ้าจะใช้ต้องแต่งตัวจัดเต็มโลโซไม่ได้ แต่วิถีชีวิตเราไม่เหมือนเดิม เราเดินเยอะและไม่อยากถือของหนักอีกต่อไป เดี๋ยวนี้เวลาไปทำงานใช้แต่เป้ แล้วใส่รองเท้าผ้าใบเพื่อให้เหมาะกับการเดิน ถึงที่ทำงานถ้ามีลูกค้าถึงเปลี่ยนเป็นส้นสูง เป็นปีๆแล้วไม่ได้หยิบกระเป๋าใบนั้นมาใช้ ชุดดีไซเนอร์สุดรักอีกตัวเหมือนกัน ซื้อมาตอนลดราคาอีกเช่นเคย สวยถูกดี ใส่ทุกครั้งแทบไม่เคยมีครั้งไหนคนไม่ชม ไม่เคยคิดเลยว่าเราจะลดความชอบมันลงได้ 10กว่าปีมาแล้วยังเก็บชุดนั้นเอาไว้ แต่ปัจจุบันนี้ยังชอบอยู่ แต่ความชอบเจือจางลงไปมาก ตอนนี้เลยเริ่มเชื่อว่าความรู้สึกกับเคสอันนี้มันจะเจือจางได้ แล้วไอ้ที่ว่ามันสไตล์เรา ของแนวนี้มันต้องสไตล์เราเสมอ ตลอดไปแล้วทุกสถานการณ์เลยเหรอ จำได้ว่าตอนเด็กๆชอบใส่นาฬิกา swatch สีสดๆมาก แต่พอมาเมกาแล้วมาเจอนาฬิกา Diesel โอยถูกใจสไตล์เราเลย แต่ทำไมทุกวันนี้ไม่ใส่แล้วล่ะ ถามว่ายังชอบอยู่มั้ยก็ชอบอยู่นะแต่มันลดลง ก็เรามาใส่ฟิตบิทแล้วหนิ ไลฟสไตล์เราเปลี่ยนไป เรามาให้ความสำคัญกับการออกกำลังกาย แม้รูปลักษณ์ภายนอกของฟิตบิทเราจะไม่ชอบที่สุด แต่ฟังชั่นของมันเวิร์คที่สุดสำหรับตอนนี้ กลายเป็นว่าสไตล์อะไรที่ว่ามันเป็นตัวเราตอนนี้มันไม่สำคัญ กลับมาเช็คความรู้สึกกับตัวเคสนี้ดู เออยังชอบอยู่นะ แต่ความติดมันหนึบน้อยลง นึกต่อจำได้ว่าเมื่อวานเห็นเคสของเพื่อนสวยมากเป็นลายหินอ่อน เราเคยเจอแบบนี้ในเน็ทอยู่ ชอบสไตล์นี้มากดูเป็นเราอีกแล้ว จะซื้อหลายทีแล้วไม่ได้ซื้อซักที มาเช็คความรู้สึกตัวเองอีกครั้งพบว่าถ้าให้เราเลือกอันเก่าดำด้านกับอันใหม่ลายหินอ่อนที่ใจเริ่มไปผูกกับมัน เราจะเลือกอันไหน ปรากฎว่าใจเราเลือกอีนใหม่ลายหินอ่อน เออแฮะเมื่อกี้จะเป็นจะตายอยากได้อันเก่าที่พังไปอยู่เลย ต้องไลน์ไปฝากพี่เค้าซื้อให้ได้ ตอนนี้มันอะไรไปอยากได้อีกอัน เอ๊ะอีกอันมันมีอะไรทำไมเราไปกระโดดจับมันแล้ว มันสวย มันแปลกใหม่ มันตื่นเต้น มันมีความหวังว่าใช้แล้วจะอย่างโง้นอย่างงี้ ตอนนี้มันถามตัวเองแล้วว่าจริงเหรอมันเริ่มไม่แน่ใจ ไอ้ความสุขฟูที่จะได้ใช่เคสหินอ่อนนั้นมันจะอยู่นานมั้ย เฮ้ยมันจะเป็นแบบกระเป๋าแบบชุดเดรสนั้นมั้ย มันจะเห่อบ้าเหมือนตอนเราติดเคสอันเก่าแต่ตอนนี้เจือจางไปแล้วมั้ย เออนะไม่ค่อยตื่นเต้นแล้ว
แม้ชุดแต่งงานที่เราออกแบบให้ตัวเอง ที่ว่ามันเป็นตัวเรามากที่สุดในตอนนั้น ณ ตอนนี้มันไม่ใช่อีกต่อไป ความรักความชอบมันจางลงให้ใส่ตอนนี้จะใส่อีกมั้ย ไม่เลย ส่วนที่เราเคยอยากโชว์เราไม่อยากโชว์แล้ว แบบโชว์เนินอกแบบนั้นเราไม่ใส่อีกเพราะเราได้แผลเป็นใหม่ ใส่ชุดแนวนี้ไม่ได้อีก ความสวยหวานที่เราชอบเราเบื่อแล้ว ความรู้สึกกับมันตอนนี้มันเฉยเมยมาก หลังงานแต่งก็ไม่แม้แต่จะเอาไปเสียเงินหลายร้อยเหรียญเพื่อ dry clean เพราะมันไม่มีคุณค่ากับจิตใจเราขนาดนั้นอีกต่อไป นี่ชุดแต่งงานนะ ความรู้สึกเรายังเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ความรักความชอบมันแทบจะหมดอายุไปจากใจแล้ว แต่ก็ยังทิ้งมันหรือเอาให้ใครไม่ได้ อันนี้มันคืออะไร มันคือตัวแทนอะไรทำไมทิ้งไม่ได้ ก็เราเป็นนักออกแบบชุดแต่งงานไง นักออกแบบชุดแต่งงานที่ไหนทิ้งชุดแต่งงานตัวเองบ้าง นี่มันตัวตนเรานะ ทิ้งไม่ได้ มันยังติด เอ๊ะยังไง….โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ