ฟังเพลงที่ชอบมากซึ่งเปิดฟังมาหลายรอบก็เพราะดีไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เมื่อวานนี้เปิดฟังอีกครั้ง เมื่อถึงท่อนที่เค้าร้องว่า How am I supposed to live without you, when all that I’ve been living for is gone!!! (ฉันจะอยู่ต่อไปอย่างไรเมื่อทุกสิ่งที่ฉันอยู่เพื่อนั้นได้จากไปแล้ว) ถึงกับสะอึกอยู่ดีๆก็ร้องไห้ออกมาเพราะมันรู้สึกได้ถึงความรู้สึกตามเนื้อเพลงจริงๆ ว่า ถ้าหากมันเกิดขึ้นจริงกับเรา เราจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร

ชีวิตทุกวันนี้ดูเหมือนจะอยู่และทำทุกอย่างเพื่อลูก อยู่ด้วยกัน 3 คนแม่ลูก ตอนนี้มีจุดมุ่งหมายในชีวิตว่าจะทำหน้าที่ดูแลลูกให้ดีที่สุด ให้สามารถช่วยเหลือตัวเองได้และรับมือกับการต้องใช้ชีวิตอยู่ในสังคมนี้ได้ในวันที่เราไม่อยู่ แต่ไม่เคยเตรียมตัวเตรียมใจไว้เลยว่า หากคนที่ไม่อยู่ไม่ใช่เราหล่ะ ไม่ได้คิดถึงวันที่ลูกเดินออกจากชีวิตเราไปไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตามว่าถ้าวันนั้นมาถึงเราจะเป็นอย่างไร แค่เพียงนึกถึงก็รู้สึกเคว้งคว้าง ไม่รู้เลยว่าถ้าถึงตอนนั้นเราจะอยู่เพื่ออะไรแล้วจะทำอะไรต่อไปเพราะเรามีชีวิตอยู่เพื่อเป็นแม่เต็มตัวมานานนับสิบปี

ตอนนี้ลูกคนเล็กเริ่มโตเริ่มอยากมีพื้นที่ส่วนตัว ขอปูที่นอนที่พื้นนอนในห้องแม่จากที่เคยนอนกับแม่ทุกคืน คำขอของลูกเพียงเท่านี้ยังทำให้เรารู้สึกเศร้าใจไม่น้อยเพราะรู้สึกว่าลูกไม่เริ่มไม่ต้องการเราแล้ว ทำให้รู้เลยว่าอันที่จริงลูกไม่ได้ติดแม่ แต่แม่นั่นแหล่ะที่ยึดลูกไว้ไม่ยอมปล่อย เมื่อถึงวันที่ลูกต้องการไปจากเราไปมีชีวิตของตัวเองเราคงรับไม่ได้ เพราะเรายังคงหลอกตัวเองอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันว่าลูกจะต้องการเราและอยู่กับเราตลอดไปโดยที่เราต้องเป็นคนที่จากลูกไปก่อน โดยไม่มองความจริงว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้ เราคิดว่าสิ่งที่เราทำอยู่คือการสอนลูกให้มีชีวิตอยู่ด้วยตัวเองนั้นเป็นการเตรียมลูกให้พร้อม ในขณะที่ตัวเราเองนั้นกลับอยู่กับความเคยชินจนไม่ได้เตรียมพร้อมรับการเปลี่ยนแปลงใดๆเลย

เมื่อรู้สึกและเล็งเห็นถึงทุกข์มหาศาลที่จะเกิดขึ้น สิ่งที่พอจะทุเลาความทุกข์นั้นก็น่าจะเป็นการพิจารณาให้เห็นความจริง พิจารณาบ่อยๆ ว่าการจากกันนั้นเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ไม่ว่าใครก็มีสิทธิ์เป็นผู้จากไปได้ทั้งนั้น ถึงตอนนี้ใจเราจะยังไม่เชื่อแต่ก็ต้องคอยเตือนตัวเองอยู่เสมอๆ พร้อมทั้งเตรียมพร้อมด้วยการคิดถึงสิ่งที่จะทำต่อไปหากเกิดเหตุนั้นๆจริงๆ แทนที่เราจะอยู่เพื่อลูกเหมือนทุกวันนี้เราก็ควรจะอยู่เพื่อตัวเองบ้าง ทำสิ่งที่มีประโยชน์กับตัวเองเช่นการหมั่นพิจารณาธรรมะซึ่งจะเป็นประโยชน์โดยตรงกับตัวเรา ควรจะมีแผนสำรองมีเป้าหมายในชีวิตหากวันใดที่หน้าที่ของการเป็นแม่หมดไปว่าวันนั้นเราจะทำอะไรต่อไป ดังนั้นต่อจากนี้จะพยายามใช้เวลาที่มีให้มีค่าและเตรียมตัวเองให้พร้อมสำหรับการจากกันที่จะมาถึงในวันใดวันหนึ่ง