ช่วงที่คุณแม่ยังอยู่ในห้อง ICU ซึ่งทางโรงพยาบาลจะกำหนดเวลาเยี่ยมช่วงเช้าเป็น 10:00-2:00 แต่เราติดรถสามีออกมาแต่เช้าจึงถึงโรงพยาบาลประมาณ 7 โมงเช้า ก็กดกริ่งขอเข้าเยี่ยมเพื่อจะบอกแม่ว่าเรามาถึงแล้ว เมื่อเข้าไปเห็นประตูห้องของแม่เราปิดอยู่ซึ่งปกติประตูจะเปิดตลอด เลยถามคุณหมอประจำ ICU ว่าเข้าไปได้ไม๊ ทำอะไรอยู่รึเปล่า คุณหมอก็ตอบว่าได้ แต่ถ้าจะให้ดีควรจะมาในเวลาเยี่ยมจะดีกว่าเพราะช่วงเช้าๆแบบนี้ หมอและพยาบาลจะงานยุ่ง รู้สึกว่าเราโดนตำหนิ ความไม่พอใจเกิดขึ้นทันที แต่ก็ตอบไปว่าจะเข้าไปทักทายเท่านั้น พอออกจากห้องก็มานั่งคิดต่อว่าเราจะจัดการกับความรู้สึกไม่พอใจนี้อย่างไรดี

ตอนนั้นมีเหตุผลมากมายที่อยากจะอธิบายให้หมอรับรู้ว่าทำไมเราถึงมาเช้า ทำไมอยากเข้าไปพบแม่ก่อนเวลาเยี่ยม แต่พอมานั่งคิดว่าประเด็นที่หมอพูดคืออะไร คืิอต้องการรักษากฎของห้อง ICU เพื่อความเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่เหตุผลต่างๆที่เราจะยกมาอธิบายนั้นมันไม่ได้อยู่ในประเด็นที่คุณหมอพูดเลย มันเป็นประเด็นของเรา เรื่องของเราล้วนๆ ถึงจะอธิบายไปก็คงคุยกันไม่รู้เรื่องเพราะว่าพูดกันคนละประเด็น เหมือนหลายๆครั้งที่เราถกเถียงกับลูกในเรื่องเดียวกันแต่คนละประเด็น สุดท้ายก็จบด้วยการทะเลาะและเอาชนะกัน ซึ่งไม่เป็นประโยชน์ต่อใครเลยในสถานะการณ์เช่นนี้

พอมานั่งคิดถึงประเด็นของคุณหมอเราก็ต้องยอมรับว่าเราทำผิดกฏ ที่เราไม่พอใจนั้นก็เพราะเราไม่ชอบที่จะโดนตำหนิ เราคิดว่าเราทำดีแล้วและคิดว่าเรามีสิทธิ์ที่จะเข้าเยี่ยมเมื่อไหร่ก็ได้เพราะท่านเป็นคุณแม่ของเรา แต่ถ้ามองจากความเป็นจริง กฏก็คือกฏ เราไม่ทำตามกฏก็ต้องโดนตำหนิเพราะคนอื่นอาจจะเดือดร้อนจากการทำผิดกฏของเรา เช่น ไม่ว่าเราจะมีเหตุผลอะไรจะรีบแค่ไหน เราก็ไม่มีสิทธิ์ขับรถฝ่าไฟแดงเพราะจะทำให้คนอื่นเดือดร้อน นี่คือความจริงและการที่เราต้องการจะอธิบายให้คุณหมอเข้าใจนั้นก็เพราะ้เราห่วงตัวเอง ห่วงว่าคนจะมองเราไม่ดี ไม่เกี่ยวกับห่วงคุณแม่สักนิด

เมื่อเข้าใจเรื่องคนละประเด็นแล้วความไม่พอใจก็หายไปไม่ได้ติดใจอะไรอีก ทุกคนก็กลับไปทำหน้าที่ของตนเองเหมือนเดิม แต่เหตุการณ์นี้ทำให้ได้เห็นชัดเจนยิ่งขึ้นว่าความขัดแย้งต่างๆที่เกิดขึ้นมักจะเกิดจากการมองสิ่งเดียวแต่ต่างประเด็นอยู่เสมอ ดังนั้นต่อไปหากเกิดความไม่พอใจ ความขัดแย้งใดๆจะพยายามพิจารณาเรื่องประเด็นของเหตุการณ์นั้นๆ และหลีกเลี่ยงการถกเถียงเอาชนะที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ใดๆ