การมาใช้ชีวิตอยู่ที่เมือง Highlands Ranch, Colorado ซึ่งเป็นเมืองใหม่ที่ออกแบบมาให้เป็นย่านที่พักอาศัย สิ่งที่ได้ก็คือความปลอดภัย อากาศที่ดี ธรรมชาติรอบๆบ้าน ระบบโรงเรียนที่มีมาตรฐานสูง แต่สิ่งที่ขาดแคลนคือ ร้านอาหารที่อร่อยรสชาติถูกปาก เพราะเมืองนี้ไม่ค่อยมีคนต่างชาติมากนักร้านอาหารจึงไม่ค่อยหลากหลาย คนไทยในเมืองนี้นอกจากครอบครัวเราแล้วก็ไม่เคยเจอคนไทยคนอื่น ดังนั้นทั้งเมืองจึงไม่มีร้านอาหารไทย จะมีก็แต่ร้านอาหารจีน ญี่ปุ่น และเวียดนามซึ่งรสชาติธรรมดาและยังราคาสูงอีกด้วย

เมื่ออาหารไทยเป็นสิ่งที่หาไม่ได้ในเมืองนี้ประกอบกับที่ต้องดูแลเรื่องอาหารการกินให้ลูก สิ่งที่เกิดขึ้นก็คือ ความขวนขวายในการพยายามทำอาหาร เริ่มจากการทำอาหารง่ายๆ ที่ทำเป็นอยู่แล้ว เมื่อทำวนไปหลายครั้งเข้าก็ต้องพยายามหาเมนูใหม่ๆมาทำโดยการหาสูตรจากในอินเตอร์เน็ตมาลองทำดู หลายๆเมนูเป็นอาหารที่ไม่เคยคิดว่าจะทำได้ เช่น ก๋วยเตี๋ยวเนื้อตุ๋น ก๋วยเตี๋ยวไก่ตุ๋น ข้าวขาหมู สังขยาฟักทอง ก็ได้ลองทำและได้รู้ว่าไม่ได้ทำยากอย่างที่คิด เมื่อลองมานั่งนึกดู ถ้าหากเราไม่ได้ย้ายมาอยู่เมืองนี้และพบกับความไม่มีนี้แล้ว ความพยายามในการเรียนรู้ที่จะทำอาหารของเราคงไม่เกิดขึ้น

เพิ่งได้เห็นว่าความไม่มีนี่มีประโยชน์จริงๆ เมื่อก่อนเรามัวแต่มองความไม่มีแต่ในแง่ของสิ่งที่ทำให้เกิดทุกข์โดยเฉพาะความไม่มีในแง่วัตถุ เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่นว่าคนอื่นมีแต่เราไม่มี มานั่งน้อยอกน้อยใจและสร้างความอยากได้อยากมีให้กับตัวเอง เมื่อมีลูกก็พยายามให้ลูกทุกอย่างที่เราเคยไม่มี แต่ไม่เคยมองความไม่มีในแง่ที่เป็นตัวผลักดันให้เกิดการเรียนรู้หรือมองเห็นประโยชน์ของความไม่มีบ้างเลย

ความไม่มีอาหารไทยให้ซื้อหาทำให้ต้องขวนขวายทำกินเอง ความไม่มีคนช่วยดูแลลูกทำให้เราได้สอนให้ลูกช่วยเหลือตัวเอง ความไม่มีแม่บ้านทำให้ลูกได้เรียนรู้ที่จะทำความสะอาดบ้านเอง ความไม่มีเงินมากมายให้ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยทำให้ลูกได้เรียนรู้วิธีเก็บเงิน จัดสรรเงิน จนเกิดความคิดที่จะหารายได้พิเศษด้วยตัวเอง ความไม่มีญาติพี่น้องอยู่ใกล้ชิดทำให้ได้รู้ถึงความสำคัญของครอบครัว การที่ลูกไม่ได้เจอพ่อทุกวันทำให้ช่วงเวลาที่ได้กลับไปหาพ่อหรือเวลาที่พ่อมาเยี่ยมกลายเป็นช่วงเวลาที่พิเศษของทุกคน นอกจากความไม่มีจะทำให้เกิดการเรียนรู้แล้วยังทำให้เราได้เห็นถึงคุณค่าของสิ่งที่มีและเคยมีอีกด้วย

ความมีพร้อมสมบูรณ์ไปทุกสิ่งต่างหากที่น่ากลัว การอยู่ที่เมืองไทยที่มีอาหารการกินหาได้ซื้อได้ง่ายเราคงไม่ได้ลองทำอาหารทานเอง การมีแม่บ้านและพี่เลี้ยงคอยช่วยเหลือคงไม่ทำให้ลูกเกิดการเรียนรู้ที่จะดูแลและรับผิดชอบตัวเองเพราะมีคนคอยทำให้ทุกอย่าง การมีร่างกายแข็งแรงสุขภาพดีตลอดเวลาอาจจะทำให้ดำรงชีวิตอยู่ในความประมาทเพราะไม่เคยรู้ว่าความป่วย หรือการบาดเจ็บนั้นทำให้ชีวิตลำบากเพียงใด อาจจะเปรียบได้ว่าผู้ที่เคยไม่มีจะรู้คุณค่าของการได้มี ในขณะที่คนที่มีพร้อมทุกอย่างมักจะละเลยและไม่เห็นค่าของสิ่งที่ตนเองมี

แต่ก็สังเกตุได้ว่าความไม่มีที่ไม่ถึงกับขาดเท่านั้นที่จะเป็นประโยชน์ เพราะหากปล่อยให้เกิดความรู้สึกขาดเมื่อไหร่สิ่งที่จะเกิดขึ้นคือความอยากได้อยากมีที่มากเกินไป นึกถึงตัวเราที่เคยรู้สึกว่าแม่ไม่เคยมีเวลาให้ เรารู้สึกขาดความรักความเอาใจใส่ขาดเวลาจากแม่ดังนั้นเมื่อเรามีลูกเราจึงทุ่มทุกอย่างให้ลูกจนกลายเป็นผลเสียต่อลูกต่อตัวเอง และจากการที่ได้ดูคลิป ไอศกรีมสัปปะรด ก็ยิ่งตอกย้ำให้เห็นการเรียนรู้ที่เกิดขึ้นจากความไม่มี ต่อไปจะนำเรื่อง “ความไม่มี” ไปดัดแปลงใช้กับการเลี้ยงดูลูกโดยหากต้องการให้เกิดการเรียนรู้อาจจะต้องสร้างสถานการณ์ของความไม่มีขึ้นบ้างในบางครั้ง เพราะการช่วยให้ลูกได้เรียนรู้และอยู่ได้ด้วยตัวเองน่าจะเป็นประโยชน์กับลูกมากกว่าการให้ความสมบูรณ์พูนสุขที่ลูกไม่เคยรู้ว่าจะหามาได้ด้วยตัวเองอย่างไร