Well Dear Reader, we have finally arrived at the beginning — the events/thoughts that immediately preceded the very blog you are reading now. I’ll set the scene for you… The time was early 2016 and my practice was gliding along quite smoothly. Until, it suddenly wasn’t: A close friend from the Temple and I were chatting and she asked what seemed like a simple question, “Alana are you coming to…
In my endless quest to be beautiful, I stumbled upon what I thought was the holy grail — Korean beauty products. Snail serums, vitamin C-masks, kojac sponges, oh my! I did so much research, carefully scrutinized ingredient lists, read reviews: I knew, for sure, the green tea mask I picked-out was going to make me look like a 20 year old again. 1 week after I started using the mask though, I…
It was that not fun time again; time to take my car in for servicing. Since the vehicle was under warranty, I had to go to a dealership and that left me with a tough choice to make — do I go to the far away dealer in the South Bay where I had bought the car? Or, ugh, to those assholes in Brisbane, a dealership a good 1 hour…
Background: There was a period of time in which LP Anan was using Aesop’s Fables as a tool to encourage students to think about Dharma; fables are a great way to help people see 2 sides of a story, to internalize, to become critical in identifying main points and themes. The contemplation I am sharing here was not one of these specific fable-related exercises, but rather my thoughts after hearing…
ดูละครเรื่อง ทองเอก หมอยาท่าโฉลง ซึ่งเป็นละครแนวตลก เฮฮา แต่เมื่อเราดูๆไปจากที่ดูตลกขบขันดีกลับเริ่มไม่รู้สึกตลก เพราะในเรื่องราวของละครเรื่องนี้ เต็มไปด้วยการยึดใครคนใดคนหนึ่งมาเป็นของตนของตัวละครทุกๆตัว เราได้รู้สึกว่าละครเรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นเลยถ้าตัวละครแต่ละตัวไม่มีความยึดติดกับใครแบบนี้ แต่จริงๆแล้วละครส่วนใหญ่ก็ถูกแต่งขึ้นหรือทำมาจากนิยายที่แต่งขึ้นจากเรื่องราวในชีวิตจริงของคน หรือนี่จะแสดงว่า สิ่งที่ทำให้เกิดทุกข์ทั้งหลายในโลกนี้ก็คือความยึดติดนี่เอง