จากการบาดเจ็บเมื่อ 2 สัปดาห์ที่แล้วทำให้ข้อเท้าแพลงและเดินไม่ได้นั้น นอกจากจะทำให้ได้เห็นตัวเองแล้ว ยังทำให้เห็นมุมมองของเราต่อสิ่งรอบตัวที่แตกต่างออกไปตามสถานการณ์ที่ต่างไปอีกด้วย สิ่งที่ได้เห็นชัดมากคือเห็นว่าสิ่งใดที่มีสำคัญต่อการดำรงชีวิตของเราอย่างแท้จริง ในตอนนั้น โทรศัพท์มีไว้เพื่อติดต่อสื่อสารเท่านั้น Social Media แทบจะตัดออกจากชีวิตไปเลย เสื้อผ้ากางเกงยีนส์ตัวโปรดก็ไม่ได้ใส่เพราะใส่ยาก รองเท้าคู่โปรดก็ใส่ไม่ได้เพราะเท้าบวม กาแฟที่เคยดื่มทุกเช้าก็ไม่ได้ดื่มเพราะสิ่งที่สำคัญจริงๆคืออาหาร 3 มื้อ ห้องนอน master bedroom ที่อยู่ชั้น 3 นั้นไม่จำเป็นเลยแค่มีโซฟาห้องนั่งเล่น หมอน และผ้าห่มให้ความอบอุ่นเท่านั้นก็พอ มันทำให้เราได้เห็นว่า ในชีวิตวันๆนึงของเรา วนเวียนอยู่กับสิ่งที่ไม่จำเป็นต่อการดำรงชีวิตจริงๆไปมากมาย