Finding Dory
Dory เป็นปลาความจำสั้น คิดหรือทำอะไรได้ไม่นานก็ลืม ต้องมีคนคอยบอกคอยเตือนเธออยู่บ่อยๆ ไม่ต่างอะไรกับตัวเราเองที่มีใจจดจ่อกับอะไรได้ไม่นาน พอมีสิ่งเข้ามาเบนความสนใจ เราก็ลืมเรื่องที่เราทำอยู่ ส่งผล
Thai
บาสเก็ตบอลเกมส์
ได้มีโอกาสไปดูลูกคนโตแข่งบาสเก็ตบอล โดยทีมของลูกเป็นทีมเยือนที่ไปแข่งที่โรงเรียนอื่น ดีใจและตื่นเต้นมาก ตอนนั่งดูก็ประทับใจว่าลูกทำได้ค่อนข้างดีทีเดียว เป็นสิ่งที่ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะมีโอกาสมานั่งดูลูกแข่งกีฬา เพราะลูกจะพูดเสมอว่าไม่อยากทำอะไร ไม่ชอบเล่นกีฬา ไม่ชอบเล่นดนตรี ไม่ชอบศิลปะ อยากอยู่เฉยๆ เราเลยไม่คิดว่าจะได้มาดูบาสเก็ตบอลเกมของลูกแบบนี้ ในใจก็ทบทวนว่า เรามีวันนี้ได้อย่างไร
ความอ่อนแอ
วันที่สามีกลับเมืองไทยเราก็เริ่มมีอาการป่วยเป็นไข้หวัด แต่ที่แย่คือมีปัญหาเรื่องไซนัสอยู่แล้วโดยจะมีอาการปวดหัวมากทุกครั้งที่มีการอุดตันที่โพรงจมูก ปวดถึงขนาดว่าทานยาแก้ปวดก็ไม่ช่วยอะไร วันรุ่งขึ้นอาการยิ่งแย่ลงเพราะคืนที่ผ่านมาปวดหัวจนนอนไม่หลับ แต่ก็พยายามฝืนตัวเองลุกขึ้นมาทำหน้าที่ วันนั้นเป็นวันหยุดเด็กๆไม่ได้ไปโรงเรียน ก็เป็นปกติที่เด็กๆอยู่บ้านเดี๋ยวก็เล่นกัน เดี๋ยวก็ทะเลาะกัน พอลูกเริ่มทะเลาะกันเราเองก็ป่วยปวดหัวแทบระเบิด ประกอบกับความเศร้าเพราะสามีเพิ่งจะกลับไป หน้าที่ก็ต้องทำ ไม่มีใครช่วย อยากพักก็ไม่ได้พัก รู้สึกอ่อนแอมาก ก็เลยทรุดลงนั่งร้องไห้ต่อหน้าลูกที่กำลังทะเลาะกัน ร้องไห้ไปก็บ่นไปว่าทนไม่ไหวแล้วอยากกลับบ้าน ทำไม่ไหวแล้ว เหนื่อยแล้ว ไม่อยากอยู่คนเดียวแบบนี้แล้ว ทุกอย่างที่อยู่ในใจก็พร่างพรูออกมา
ตำหนิคนอื่น
วันนี้ขับรถอยู่สังเกตุว่ามีรถมาขับจี้ข้างหลัง มองเห็นป้ายคนพิการแขวนอยู่หน้ารถคันนั้น สักพักก็แซงเราเข้าเลนขวาไป ในใจเรานึกตำหนิทันทีเลยว่า คนพิการทำไมขับรถจี้และขับเร็วขนาดนี้ พอรู้สึกตัวว่ากำลังตำหนิคนอื่นอยู่ก็สำรวจความรู้สึกตัวเองต่อว่าเราคิดอะไรในใจอีกบ้าง ก็พบว่า ที่เราว่าเค้าเพราะเราคิดว่าเราดีกว่าเค้าเพราะขนาดเราไม่พิการเรายังไม่ขับรถจี้คนอื่นหรือขับรถเร็วแบบเค้าเลย อ้าว… ตกลงว่าที่เราตำหนิคนอื่นเพราะเราคิดว่าเราดีกว่าเค้าอย่างนั้นเองหน่ะหรือ
อีเมล์จากครู
วันนี้ได้รับ e-mail จากทางโรงเรียนว่า ลูกคนโตมีงานค้างและได้คะแนนน้อยในเทอมนี้ ทางครูเลยแจ้งผู้ปกครองเพื่อหาทางช่วย พอไปถามลูก ลูกก็บอกว่าผู้ปกครองได้รับ e-mail กันทุกคนแหล่ะ ก็เลยถามว่าแล้วจะทำอย่างไรต่อไปให้แม่ช่วยอะไรไม๊ ลูกบอกไม่ต้องทำอะไรหรอก เค้าไม่แคร์ ได้ยินคำนี้ก็อึ้ง เกือบจะสวนกลับไปว่า ไม่แคร์ได้ยังไง รู้ไม๊พ่อแม่ต้องเสียสละแค่ไหนเพื่อให้มาเรียนที่นี่แล้วไม่แคร์ได้อย่างไร แต่ก็ไม่ได้พูดเพราะจับได้ว่า เรากำลังห่วงตัวเองซึ่งผิดประเด็นละ ประเด็นตอนนี้คือ เรื่องการเรียนของลูกไม่ใช่เรื่องความเดือดร้อนของแม่
วัตถุนิยม
เมื่อวันอาทิตย์ที่ผ่านมา บ้านในระแวกนี้มีเปิด open house หลายหลังก็เลยเดินไปดู บ้านแต่ละหลังราคาแพงมากแต่ก็สวยมาก เพราะข้างในมีการตกแต่งเพิ่มเติมมากมาย เฟอร์นิเจอร์ของเจ้าของเดิมที่ยังตั้งอยู่ก็ล้วนแต่เป็นเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงทั้งนั้น การตกแต่งก็สวยดูดีไปหมด พอกลับมาบ้าน บ้านเราเลยดูแสนจะธรรมดา เฟอร์นิเจอร์บางส่วนก็ซื้อจาก Ikea ดูต่างจากบ้านที่ไปดูมาลิบลับ รู้สึกอยากได้บ้านสวยหรูแบบนั้นบ้างจัง
ยกตนข่มท่าน
วันนี้มีข่าวน่าสลดใจเกิดขึ้นในเมืองที่อาศัยอยู่ มีแม่คนนึงไปรับลูกชาย 2 คนที่โรงเรียนอนุบาลแล้วก็หายตัวไปทั้ง 3 คน ตอนเช้าตำรวจพบรถจอดอยู่ที่ร้านขายเครื่องกีฬาที่ปิดกิจการไปแล้ว สามแม่ลูกเสียชีวิตอยู่ในรถและไม่มีร่องรอยของการต่อสู้ใดๆ ผลการสืบสวนและชันสูตรเบื้องต้นได้ความว่า ผู้เป็นแม่ไปซื้อปืนก่อนที่จะมารับลูก ทุกคนเสียชีวิตจากการถูกยิงและพบปืนที่แม่ซื้อมาในรถ การชันสูตรยังระบุอีกว่าแม่ยิงตัวเอง แต่สำหรับลูกต้องรอผลการสืบสวนต่อไปว่าใครเป็นคนยิง
Taming cookie monster
เราเป็นคนที่เป็นสิวง่ายมาก หลังจากที่พยายามรักษาอยู่นานก็พบว่าปัจจัยนึงที่มีผลทำให้เราสิวเห่อคือเรื่องอาหาร ถ้าเรากินอาหารอะไรที่นมเนยเยอะๆแล้วสิวจะเห่อง่ายมาก มีช่วงนึงเราฮึดมากเลยตั้งกฎว่าจะต้องงดนมเนยอย่างเด็ดขาด ผลปรากฎว่าเราทำได้ในช่วงแรกๆ พอทำไปทำไปยิ่งอยากกินพวกนมเนย
โดนซ้ำๆ
วันที่ต้องพาลูกไปฉีดยาซึ่งนัดไว้ตอนเลิกเรียน ลูกคนโตกลับมาจากโรงเรียนก็โวยวายใส่เรา จะไม่ไปฉีดยา ไม่พอใจที่ต้องรีบไป ไม่พอใจที่เสื้อเลอะมาจากที่โรงเรียน เราก็อารมณ์ขึ้นทันที อะไรเนี่ยอยู่ๆมาโวยวายใส่ ก็ตอบโต้ไปด้วยอาการโวยวายกลับคืนไป แต่พอเจอหมออยู่ต่อหน้าคนอื่นก็หยุดโวยวายใส่กัน จากนั้นก็ถามลูกว่า ไม่คิดจะขอโทษเหรอ เค้าก็ขอโทษ เรื่องก็จบ
ชีวิตอยู่ยาก
ช่วงนี้จะมีเรื่องมาให้จัดการตลอด เช่นเรื่องติดต่อประกันบ้านเช่า เรื่องเครื่องซักผ้าโดนเรียกเก็บจากผู้ผลิต เรื่องคนเช่าบ้านขับรถชนประตูโรงจอดรถ โดยเรื่องมักจะเกิดขึ้นต่อๆกัน จบเรื่องนึงก็มีเรื่องใหม่เข้ามาอีก เมื่อวานนี้ได้รับโทรศัพท์จากโรงเรียนว่ามีปัญหาเรื่องวัคซีนของเด็ก ที่จริงๆแล้วฉีดมาครบตาม requirement มีตัวนึงที่ต้องฉีดเข็มแรกหลังอายุ 1 ขวบ แต่ที่เมืองไทยจะให้ฉีดตอน 9 เดือน ทางโรงเรียนจึงจะให้ไปฉีดเพิ่ม ก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิด วันนี้เช้ามาเจอลูกสาวคนเล็กที่ตื่นมาก็เอาแต่เล่นไม่เตรียมตัวไปโรงเรียนทั้งๆที่เคยตกลงกันแล้ว ทำไมสอนยากสอนเย็น ทุกอย่างมันทำให้เรารู้สึกว่า ชีวิตเราทำไมอยู่ยากจัง