So, a little reminder, this entry is the first part of my homework assignment to use snippets of my life/experiences (a biopsy) to start evaluating what happiness is and if it’s worth it. Specifically I was told to: Figure out where my mind visits often, my memories/fantasies. See the suffering. How long is the suffering versus happiness? How do I repeat the cycle? Alana’s Special Vacation Time After months of…
การเปลี่ยนแปลง
พาเด็กๆไปดูหนังที่โรงภาพยนตร์เป็นครั้งแรกตั้งแต่กลับมาถึงเมืองไทย พบว่าช่วงเพลงสรรเสริญพระบารมีที่เปิดก่อนการฉายภาพยนตร์นั้นเปลี่ยนไป ภาพประกอบเพลงที่เราคุ้นเคยจะเป็นพระบรมฉายาลักษณ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 9 แต่ในคราวนี้ ภาพทุกภาพเปลี่ยนเป็นภาพของพระเจ้าอยู่หัวรัชกาลที่ 10 ความรู้สึกเมื่อได้เห็นคือใจหาย รู้สึกว่าถึงเวลาที่เราจะต้องยอมรับความจริงว่าทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนรัชกาลแล้ว ไม่เหมือนเดิมแล้ว จริงๆซินะ
But Whyyyyyyyyy-ey-ey-ey!!! Do I Create this Self Thing Anyway?
I had only a brief moment of feeling triumphant — having conquered Mae Yo’s seemingly impossible homework assignment about how the aggregates work — when I realized, I now had an even bigger question…Why? I mean seriously, why do I create a sense of self and then bolster it using some crazy ass mental acrobatics ( i.e. aggregates of memory (3) and imagination (4))? Why bother with this self-stuff? Why…
โดนรุม
ตอนที่คุณแม่ป่วยหนักจากการติดเชื้อในกระแสเลือดจะเป็นภาวะที่ร่างกายอ่อนแอมาก ระหว่างการรักษาก็จะพบปัญหาอื่นๆเข้ามารุมเร้ามากมาย เช่น อยู่ๆก็มีเลือดออกภายในช่องท้อง มีเสมหะอุดตันในปอดทำให้หายใจได้แค่ครึ่งเดียว เกิดภาวะบวมน้ำ มีน้ำในช่องท้องทำให้ท้องอืด มีไข้เพราะเกิดการอักเสบบริเวณที่เข็มเจาะเพื่อให้ยาและให้สารน้ำ บางวันก็เกลือแร่ต่ำ บางครั้งก็เกล็ดเลือดต่ำ ซึ่งหมอก็ทยอยแก้ปัญหาไปทีละปัญหา มันทำให้เรารู้สึกว่าเหมือนคุณแม่โดนรุม จะรุมอะไรกันนักหนาแค่ปัญหาติดเชื้อในกระแสเลือดก็หนักมากแล้วนี่ยังมีอะไรต่อมิอะไรมารุมตลอดเวลาทำไมถึงได้โหดร้ายขนาดนี้ แต่มันก็ทำให้เราฉุกคิดขึ้นมาว่า นี่ละสินะคือความเป็นจริง ความโหดร้าย การโดนรุมมันคือความจริงที่เกิดขึ้นตลอดเวลาในโลกนี้
ประเด็น
ช่วงที่คุณแม่ยังอยู่ในห้อง ICU ซึ่งทางโรงพยาบาลจะกำหนดเวลาเยี่ยมช่วงเช้าเป็น 10:00-2:00 แต่เราติดรถสามีออกมาแต่เช้าจึงถึงโรงพยาบาลประมาณ 7 โมงเช้า ก็กดกริ่งขอเข้าเยี่ยมเพื่อจะบอกแม่ว่าเรามาถึงแล้ว เมื่อเข้าไปเห็นประตูห้องของแม่เราปิดอยู่ซึ่งปกติประตูจะเปิดตลอด เลยถามคุณหมอประจำ ICU ว่าเข้าไปได้ไม๊ ทำอะไรอยู่รึเปล่า คุณหมอก็ตอบว่าได้ แต่ถ้าจะให้ดีควรจะมาในเวลาเยี่ยมจะดีกว่าเพราะช่วงเช้าๆแบบนี้ หมอและพยาบาลจะงานยุ่ง รู้สึกว่าเราโดนตำหนิ ความไม่พอใจเกิดขึ้นทันที แต่ก็ตอบไปว่าจะเข้าไปทักทายเท่านั้น พอออกจากห้องก็มานั่งคิดต่อว่าเราจะจัดการกับความรู้สึกไม่พอใจนี้อย่างไรดี
Alana’s (Seemingly) Impossible Homework Assignment– Go and Figure Out How Memory (3) and Imagination (4) Work. What is Their Process?
Another technical entry warning, do your best and feel free to scan and skip ahead to next week if this is all a bit much… Gurrr, ughhrr, ugggh … those were basically my first thoughts when I sat down to do my homework. Fortunately, as I’m sure all you Dear Readers have noted already, the methods taught by LP Thoon are chalk-full of tools, the most important being to start…
ร่างกายของใคร
วันที่กลับมาถึงเมืองไทยเป็นวันที่คุณแม่ shock เพราะติดเชื้อในกระแสเลือดต้องเข้าโรงพยาบาล เราจึงมีโอกาสอยู่ในทุกขั้นตอนตั้งแต่การนำส่งโรงพยาบาล การวินิจฉัยถึงสาเหตุการ shock รวมทั้งรับรู้ทุกขั้นตอนของการรักษา เราซึ่งเป็นคนอื่นไม่ใช่เจ้าของร่างกายกลับได้รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นและกำลังจะเกิดกับร่างกายนั้น ในขณะที่เจ้าของร่างกายกลับไม่มีโอกาสได้รับรู้อะไร มันทำให้รู้สึกว่า อ้าว… จริงๆแล้วร่างกายนั้นหน่ะมันเป็นของใครกันแน่
Alana’s 3s and 4s or, More Technically, the 5 Aggregates and the Buddhist Concept of Self
So, I am going to warn in advance that this is sure to be a mighty technical entry. This is about to get REALZ so, if you are having trouble, assume you’re in good company (even with this blogger) and do your best to follow along. Also note, the stuff in this post is not a starting place for practice, this is not meant to fuel anyone else’s contemplations, though…
Buckle-up and Prepare for a Buddhisty Ride
I began this blog with the idea of Buddhism, of Bhuddistiness — what I said from the get-go remains entirely true: This blog, all my contemplations, my path, is firmly rooted in the path the Buddha himself laid-out, beginning with correcting our wrong views, to guide us to freedom from suffering. Simple as it sounds, this is the heart of my dharma practice — seeing the reality that everything is…
Candy, Sounds so Sweet But Boy Can She Be Trouble
A dear friend from college, we’ll call her Candy, came for a few days to visit. Candy and I are extremely close, I love her like a sister, but sometimes we can fight like sisters too…when I look back at the visit I realize, I had prepared myself for a knockout prize fight from the moment she stepped out of the Uber and onto my front curb. You see Candy,…