**This was an old post written as testimonial for Wat San Fran. I’d like to include it in my blog because it was part of my journey along this path.** 1/4/2013 – One year ago today, the worst thing in life I could ever imagine happened to me. My beloved father passed away. My father and I lived halfway around the world apart. We hadn’t seen each other for 11 years…
ในการทำงานที่ร้าน เราและเพื่อนที่ทำงานคู่ในกะเดียวกัน ต้องการที่จะใช้แทปเล็ทคนละเครื่องเพื่อความสะดวกรวดเร็ว แต่เราพบปัญหาบ่อยๆ ตรงที่เพื่อนคนที่ทำกะก่อนหน้าเรา ไม่ค่อยเสียบปลั๊กไว้ให้ มีผลทำให้การทำงานของเราติดขัดไม่รวดเร็วเท่าที่เราต้องการ เราเคยบอกให้เขาระวังเรื่องนี้แล้วหลายครั้ง เขาก็ยังทำอยู่เหมือนเดิม ล่าสุดเมื่อเขาทำอีกเราเลยโพสไปในไลน์กลุ่มของที่ร้าน เมื่อเพื่อนคนนี้อ่านข้อความเขาโกรธมาก ส่งข้อความมาต่อว่าเรา เมื่อเราอ่านข้อความเรามีความรู้สึกว่าเขาเข้าใจคนละประเด็นกับเรา ก็ไม่มีประโยชน์ที่เราจะพูดต่อ เราเลือกที่จะเงียบ
วันนี้สามีโทรมาเล่าเรื่องหลานของเพื่อนให้ฟัง เป็นเด็กเรียนอยู่มหาวิทยาลัย คุณแม่ซื้อข้าวมันไก่มาให้เป็นอาหารกลางวัน วางไว้ให้บนโต๊ะอาหารแล้วออกไปทำธุระ พอแม่กลับมาตอนบ่าย เห็นลูกยังไม่ได้ทานก็ถามว่าทำไมไม่ทาน ลูกตอบว่า “ก็ไม่มีคนแกะให้” โห… ทำไมเป็นเด็กแบบนี้นะ ว่าแล้วก็สะดุดเข้ากับตัวเองอย่างจัง
I have a friend who 99% of the time never makes it to the appointment time we agreed on. This annoys me every time when he’s late and this feeling has grown on me more and more. One day while I’m waiting for him (again), I decided this is enough. I’m going to get this out of my head. This has been too long. I started asking myself, OK, let’s see,…
เมื่อวานเป็นวันเกิดคุณสามี เรารู้สึกว่าควรทำอะไรพิเศษเพื่อฉลองวันเกิดเค้า คิดอยู่นานว่าจะไปกินอะไรกันดี หรือเราจะทำอาหารของชอบเค้าเมนูพิเศษให้เค้ากินที่บ้าน คิดจัดการในหัวอยู่นานว่าอันไหนจะเป็นแพลนที่เลอเลิศในใจเรา หลังจากได้บทเรียนจากทำการบ้านเรื่องจองร้านอาหารครั้งที่แล้ว เราเลยคิดได้ว่าถามเค้าดีกว่า วันเกิดเค้าตามใจเค้าละกัน คุณสามีเป็นคนที่ไม่ชอบวางแผน ประมาณว่าแล้วค่อยว่ากัน เราเป็นคนชอบวางแผนทีนี้เราเลยเริ่มเครียด