Last night I was in bed in my Manhattan loft fuming — the neighbors had lit an illegal fire, in a condemned chimney, and smoke was pouring into my apartment. For me, this type of situation is my worst fear, a reflection of my greatest sense of injustice; people being inconsiderate and breaking the rules, resulting in an affront to my personal safety. This situation felt particularly affronting because it…
กลับเมืองไทยคราวนี้ ไปเฝ้าคุณแม่ที่ป่วยจนกระทั่งคุณแม่จากไป อยู่ร่วมงานศพจนเสร็จสิ้นพิธีลอยอังคาร ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับร่างกายคุณแม่ตลอดเวลาเกือบ 3 เดือน ทำให้ได้เห็นความจริงเกี่ยวกับร่างกายของคนเราได้อย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ที่สำคัญได้รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงที่ไม่ว่าใครก็ควบคุมไม่ได้อย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน
วันที่กลับมาถึงเมืองไทยเป็นวันที่คุณแม่ shock เพราะติดเชื้อในกระแสเลือดต้องเข้าโรงพยาบาล เราจึงมีโอกาสอยู่ในทุกขั้นตอนตั้งแต่การนำส่งโรงพยาบาล การวินิจฉัยถึงสาเหตุการ shock รวมทั้งรับรู้ทุกขั้นตอนของการรักษา เราซึ่งเป็นคนอื่นไม่ใช่เจ้าของร่างกายกลับได้รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นและกำลังจะเกิดกับร่างกายนั้น ในขณะที่เจ้าของร่างกายกลับไม่มีโอกาสได้รับรู้อะไร มันทำให้รู้สึกว่า อ้าว… จริงๆแล้วร่างกายนั้นหน่ะมันเป็นของใครกันแน่
ดูละครเรื่องโปรด ถึงตอนที่ผู้หญิงที่ชอบพระเอกเพิ่งจะรู้ตัวว่าหลอกตัวเองว่าพระเอกชอบมาตลอด ส่วนผู้ชายที่หลงรักนางเอกก็ได้รู้ตัวว่าหลอกตัวเองว่าสักวันคงมีโอกาสที่นางเอกจะมารัก พอได้รู้ความจริง คนหลอกตัวเองทั้งสองคนก็มานั่งปรับทุกข์กัน ดูๆไปก็สนุกดี แต่ก็ทำให้เกิดความสงสัยว่า “หลอกตัวเอง” เป็นยังไงนะ คืออะไร แล้วเราหล่ะ หลอกตัวเองเหมือนตัวละครทั้งสองคนนั้นรึเปล่า
ช่วงนี้เริ่มเข้ากับลูกคนโตได้ดีขึ้น ลูกร่าเริงแจ่มใสไม่ค่อยหงุดหงิดใส่เรา รู้สึกมีความสุขจัง นี่แหล่ะนะความสุขของคนเป็นแม่ แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาว่า แล้วเราจะสุขได้นานแค่ไหนกัน เวลาที่ลูกโวยวายหรืออารมณ์ไม่ดีใส่ เราก็ทุกข์ ถ้าลูกดื้อ พูดจาไม่ดีใส่เรา ทำตัวไม่เหมาะสม ผลการเรียนไม่ดี หรือทำอะไรที่เราเห็นว่าไม่ดี ไม่ควร เราก็จะทุกข์ ความสุขก็หายไป นี่ก็แสดงว่าความสุขของเราเกิดขึ้นได้จากการที่ลูกทำสิ่งที่ถูกใจเรา ถ้าเค้าทำดีกับเรา เราก็มีความสุข ถ้าเค้าร้ายใส่ เราก็ไม่มีความสุข นี่เราต้องพึ่งคนอื่นเพื่อทำให้ตัวเองมีความสุขหรือ?
I show-up at the Wat one day and LP Anan tells me that he and Mae Yo were talking about me the night before (uh-oh). They noticed that I have a problem (double uh-oh), my driving need to be compassionate (wha wha what how can this be a problem? Snap triple uh-oh), and I should go and solve it (easy as pie right?). So, in sum, my assignment was to…
I am often asked by people in conversation “Can you believe that happened?!”. Usually this comes up after a gruesome news story. My thought is yes I can believe that happened. I believe it happened because that is the world today. What happened is part of what humans do. It is part of what happens in this world. There is yet to be something that I am not shocked a…
The reason I chose this story to share is it uses one of my all-time favorite contemplation methods. The method comes directly from a teaching Luang Por Thoon gave to a man named Singh that quickly led to his enlightenment. The method is essentially asking a series of questions about objects we ‘own’ in order to better understand the nature of the objects (impermanent) and our relationship with those objects…
ในการทำงานที่ร้าน เราและเพื่อนที่ทำงานคู่ในกะเดียวกัน ต้องการที่จะใช้แทปเล็ทคนละเครื่องเพื่อความสะดวกรวดเร็ว แต่เราพบปัญหาบ่อยๆ ตรงที่เพื่อนคนที่ทำกะก่อนหน้าเรา ไม่ค่อยเสียบปลั๊กไว้ให้ มีผลทำให้การทำงานของเราติดขัดไม่รวดเร็วเท่าที่เราต้องการ เราเคยบอกให้เขาระวังเรื่องนี้แล้วหลายครั้ง เขาก็ยังทำอยู่เหมือนเดิม ล่าสุดเมื่อเขาทำอีกเราเลยโพสไปในไลน์กลุ่มของที่ร้าน เมื่อเพื่อนคนนี้อ่านข้อความเขาโกรธมาก ส่งข้อความมาต่อว่าเรา เมื่อเราอ่านข้อความเรามีความรู้สึกว่าเขาเข้าใจคนละประเด็นกับเรา ก็ไม่มีประโยชน์ที่เราจะพูดต่อ เราเลือกที่จะเงียบ