Note from the present day: This story was one of my early contemplations on the slights and discomforts I face in my everyday life. The slights and discomforts I invite on in, in exchange for those sweet, snowy, moments I desire. As suffering goes, these little blips are barely perceptible and so easily forgotten. But it is actually their normality, their pervasiveness, that make them such compelling evidence of the trade…
ได้มีโอกาสเข้าร่วมคลาสธรรมะของพระอาจารย์ซึ่งในตอนท้ายพระอาจารย์ได้เทศน์เกี่ยวกับความรักของแม่และถามคำถามผู้ที่เรียนในคลาสว่า ทำไมถึงรักแม่ คำตอบแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวคือ เพราะเค้าเป็น “แม่ของเรา” ถึงจะมีใครที่ดีกับเรา รักเรา ทำเพื่อเราอย่างที่แม่ทำ แต่เราก็รักได้ไม่เท่าแม่เพราะเค้าก็ไม่ใช่แม่ของเรา เมื่อนึกไปถึงคนอื่นๆที่เรารัก เช่น สามี ลูกๆ คุณพ่อ น้องสาว หลานชาย ครูบาอาจารย์ เพื่อน หรือแม้แต่ ในหลวง ทุกคนที่เรารักจะต้องมีคำว่า “ของเรา” ต่อท้ายอยู่เสมอ แล้วสิ่งของที่เรารักหล่ะก็พบว่าทุกสิ่งที่มีความหมายกับเรามักจะลงท้ายด้วยคำว่า “ของเรา” ทั้งสิ้น รักของเรามันเป็นเช่นนี้เองหรือ
As a kid my greatest Disney World love, the thing that filled me with anticipation before each visit, was the ride 20,000 Leagues Under the Sea. I remember climbing down to take my seat on the submarine, watching out the window as we traveled deep under the ocean seeing mermaids, and giant squid, and other sea wonders. As soon as the ride ended all I wanted was to get back…
ตอนนี้มีความรู้สึกว่า ชีวิตของเราโลดแล่นไปด้วยคำว่า “หน้าที่” สิ่งที่ทำอยู่ทุกวันก็ทำตามหน้าที่ วันธรรมดาทำหน้าที่ลูก เสาร์อาทิตย์ทำหน้าที่แม่ เวลาของชีวิตช่วงนี้ถูกกำหนดด้วยเวลาของคนอื่น เวลาตื่นก็ขึ้นอยู่กับเวลาที่น้องกับพ่อต้องออกไปทำงาน เวลาที่จะได้กลับบ้านก็ตามเวลาที่คนไปทำงานกลับถึงบ้าน เค้ากลับมาช้าเราก็ได้กลับบ้านช้าไปด้วย เสาร์อาทิตย์ก็แล้วแต่ลูกว่าอยากไปเที่ยวที่ไหนก็ต้องพาไปไม่ว่าเราจะอยากไปหรือไม่ก็ตาม และในอีกไม่เกินสองอาทิตย์ก็ต้องกลับอเมริกาเพื่อทำหน้าที่แม่ไปดูแลลูกต่อไป
ไปซื้อของที่ห้างแห่งหนึ่ง ขณะที่เปิดประตูเข้าห้างก็เหลือบไปเห็นคนถือของมาเต็มสองมือกำลังจะเดินเข้าประตูมาเราจึงเปิดประตูค้างไว้ให้ คนนั้นไม่เพียงแต่ไม่กล่าวคำขอบคุณ กลับเดินผ่านไปโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าเราด้วยซ้ำ เราไม่พอใจทันที นึกในใจว่าไม่มีมารยาทเลย ถึงจะไม่ขอบคุณก็มองหน้าหรือยิ้มให้สักนิดก็ยังดีเพราะเราไม่ใช่พนักงานเปิดประตู เราช่วยเปิดประตูไว้ให้นะ แต่เอ๊ะ! ถ้าเราอยากช่วยเหลือเค้าจริงๆ เราก็ไม่ควรจะรู้สึกไม่พอใจเพราะเราได้ช่วยเค้าแล้ว แต่นี่เราไม่พอใจแสดงว่าเราไม่ได้รับสิ่งที่เราต้องการตอบแทนกลับมา ซึ่งก็คือ การแสดงความชื่นชมจากคนนั้นด้วยการขอบคุณ…อีกแล้วหรือนี่
ตอนที่คุณแม่ป่วยหนักจากการติดเชื้อในกระแสเลือดจะเป็นภาวะที่ร่างกายอ่อนแอมาก ระหว่างการรักษาก็จะพบปัญหาอื่นๆเข้ามารุมเร้ามากมาย เช่น อยู่ๆก็มีเลือดออกภายในช่องท้อง มีเสมหะอุดตันในปอดทำให้หายใจได้แค่ครึ่งเดียว เกิดภาวะบวมน้ำ มีน้ำในช่องท้องทำให้ท้องอืด มีไข้เพราะเกิดการอักเสบบริเวณที่เข็มเจาะเพื่อให้ยาและให้สารน้ำ บางวันก็เกลือแร่ต่ำ บางครั้งก็เกล็ดเลือดต่ำ ซึ่งหมอก็ทยอยแก้ปัญหาไปทีละปัญหา มันทำให้เรารู้สึกว่าเหมือนคุณแม่โดนรุม จะรุมอะไรกันนักหนาแค่ปัญหาติดเชื้อในกระแสเลือดก็หนักมากแล้วนี่ยังมีอะไรต่อมิอะไรมารุมตลอดเวลาทำไมถึงได้โหดร้ายขนาดนี้ แต่มันก็ทำให้เราฉุกคิดขึ้นมาว่า นี่ละสินะคือความเป็นจริง ความโหดร้าย การโดนรุมมันคือความจริงที่เกิดขึ้นตลอดเวลาในโลกนี้
คนเรามีต้นทุนไม่เท่ากัน มีความเก่ง ความถนัดไม่เหมือนกัน คนที่มีความชำนาญ พรสวรรค์หรือแม้แต่มีบางสิ่งบางอย่างมากกว่าคนอื่นก็มักจะได้เปรียบคนที่มีน้อยกว่า เรามักจะมองแต่ด้านดีในการมีสิ่งใดสิ่งหนึ่งมากกว่าคนอื่นโดยไม่ได้มองว่าจริงๆแล้วความได้เปรียบก็มักจะมีด้านไม่ดีติดมาด้วยเสมอ
ดูรายการที่ให้คนมีชื่อเสียงมาร้องเพลงโดยใส่หน้ากากปิดบังตนเอง แล้วให้กรรมการทายจากน้ำเสียง บุคลิก และความสามารถว่าน่าจะเป็นใคร เมื่อเปิดหน้ากากออกมาก็ทำให้คนดูทึ่งได้เกือบทุกครั้งว่าคนๆนี้มีความสามารถขนาดนี้เชียวหรือ ดูๆไปแล้วการใส่หน้ากากของผู้ร่วมรายการนั้นเป็นการใส่เพื่อปิดบังอคติหรือข้อสรุปในใจของคนในสังคมที่ตัดสินจากรูปร่างหน้าตาหรืออดีตที่ผ่านมา เพื่อที่จะได้แสดงให้สังคมเห็นว่าความสามารถที่แท้จริงของคนๆนั้นเป็นอย่างไร
ดูรายการเกมโชว์ที่ให้คนดังมาใส่หน้ากากร้องเพลงแข่งกัน คนที่แพ้จะต้องถอดหน้ากากให้รู้ว่าเป็นใคร วันนั้นคนที่ถอดหน้ากากออกมาเป็นอดีตนางงามที่ไม่มีใครรู้ว่าร้องเพลงได้ดีขนาดนี้และไม่มีใครทายถูกเลย พิธีกรถามว่าทำไมถึงตอบรับมาร่วมรายการเธอก็ตอบว่า เพราะตอนที่ได้ตำแหน่งนางงามและเป็นตัวแทนไปประกวดนางงามจักรวาลนั้น ตัวเองทำได้ไม่ดีไม่เหมือนรุ่นน้องรุ่นหลังๆที่ทำได้ดีมาก คนไทยก็เลยไม่ค่อยพอใจตัวเธอเท่าไหร่ พอได้มาแข่งร้องเพลงก็สัญญากับตัวเองว่าจะทำให้ดีที่สุดเพื่อให้เห็นว่าตัวเธอก็ทำได้ ฟังแล้วเราเกิดความรู้สึกว่า เธอคนนี้คิดไปเอง เปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นและเอาความคิดนั้นมาทำร้ายตัวเองทำไมเนี่ย แล้วก็อึ้ง… เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่า นี่แหล่ะคือสิ่งที่เราเคยทำมาตลอดจนตัวเองต้องพบกับความทุกข์ที่ไม่จำเป็นต้องเจอตลอดเวลาที่ผ่านมา
One day I went shopping at Costco and brought my son along. I knew he liked the pizza there so I asked him if I bought him a pizza would he eat it all week until it was finished. Of course he had a big smile and said yes. So I bought him one. Later in the day he started to misbehave so I said to him, “I guess you…