เมื่อวานนี้เป็นวันเกิดของเพื่อนๆหลายคน ซึ่งเราก็อวยพรวันเกิดผ่านทาง facebook หรือ line แล้วแต่ช่องทางที่สะดวก และเมื่อวานนี้อีกเช่นกัน ที่ได้ทราบข่าวว่าเพื่อนสมัยมัธยมเสียชีวิตจากอาการหัวใจวาย มันทำให้เรารู้สึกสะดุดใจว่า ในวันเพียงหนึ่งวัน วันนั้นเป็นทั้งวันที่มีความสุขจากการได้รับพรได้รับของขวัญมากมายของเพื่อนคนหนึ่ง แต่กลับกลายเป็นวันที่แย่ที่สุดของอีกคนหนึ่งจนถึงขั้นเสียชีวิต วันหนึ่งวันของเพื่อนเราทั้งสองคนมันแตกต่างกันสุดขั้วขนาดนี้เชียวหรือ
การมาใช้ชีวิตอยู่ที่เมือง Highlands Ranch, Colorado ซึ่งเป็นเมืองใหม่ที่ออกแบบมาให้เป็นย่านที่พักอาศัย สิ่งที่ได้ก็คือความปลอดภัย อากาศที่ดี ธรรมชาติรอบๆบ้าน ระบบโรงเรียนที่มีมาตรฐานสูง แต่สิ่งที่ขาดแคลนคือ ร้านอาหารที่อร่อยรสชาติถูกปาก เพราะเมืองนี้ไม่ค่อยมีคนต่างชาติมากนักร้านอาหารจึงไม่ค่อยหลากหลาย คนไทยในเมืองนี้นอกจากครอบครัวเราแล้วก็ไม่เคยเจอคนไทยคนอื่น ดังนั้นทั้งเมืองจึงไม่มีร้านอาหารไทย จะมีก็แต่ร้านอาหารจีน ญี่ปุ่น และเวียดนามซึ่งรสชาติธรรมดาและยังราคาสูงอีกด้วย
2 สัปดาห์ที่แล้วเกิดอุบัติเหตุล้มในขณะเล่นเทนนิสทำให้ข้อเท้าแพลงค่อนข้างรุนแรง เดินไม่ได้เลย 2 วัน ผ่านมาสองอาทิตย์ก็ยังเดินได้ไม่ปกติ ลงน้ำหนักมากไม่ได้ ช่วงที่เจ็บอยู่นั้นได้มองเห็นความจริงอะไรหลายๆอย่างในมุมที่เราไม่เคยมองเห็นมาก่อน บางอย่างก็ทำให้เราอึ้ง บางอย่างก็ทำให้เราภูมิใจ บางอย่างที่เป็นสิ่งที่เราคิดว่าไม่ดี กลับมีประโยชน์อย่างมากมาย ได้เห็นความสำคัญของบางสิ่งที่ไม่เคยมีความสำคัญกับเราเลย
วันนี้ลูกสาวคนโตไม่ค่อยสบายขอหยุดโรงเรียนซึ่งเค้าบอกว่าเมื่อวานนี้ไปโรงเรียนแล้วไอจนทำอะไรไม่ค่อยได้ซึ่งเราก็ให้เค้าตัดสินใจเองว่าจะหยุดหรือไม่ เราก็ดูแลทำอาหารอ่อนๆให้ทาน หายา หาน้ำเกลือให้ล้างจมูก แล้วก็เตรียมตัวไปส่งลูกคนเล็ก พอกลับมาก็มานั่งทานข้าวเช้าพร้อมกับดูละครจากโทรศัพท์ไปด้วยเหมือนที่เคยทำทุกวัน ลูกเดินออกมาเห็นแล้วพูดว่า เวลาเค้าไปโรงเรียนแล้วแม่อยู่บ้านก็เป็นอย่างนี้สินะ ดูแต่ละครไม่ทำอะไรเลย เท่านั้นเอง… โกรธมากจนตะคอกออกไปว่า อยากรู้ใช่ไม๊ว่าไม่ทำอะไรเลยเป็นยังไงแม่จะทำให้ดู!!!
เมื่อวานนี้ลูกดูการ์ตูนตอนแรกของเรื่อง Powerpuff Girls ซึ่งเป็นเด็ก 3 คนที่ถูกสร้างขึ้นมา คนสร้างได้พาเด็กๆไปเข้าโรงเรียน ขณะที่เล่นอยู่ก็เกิดค้นพบว่าตัวเองมีพลังพิเศษ จึงใช้พลังอย่างเต็มที่ทำให้เมืองวุ่นวายและเสียหายไปหมด ผู้คนในเมืองเลยไม่พอใจ วันต่อมาคนที่สร้างเด็กๆ ถูกจับไปสอบสวน จึงไม่ได้ไปรับที่โรงเรียนเด็กๆเลยพากันเดินกลับบ้านพร้อมกับความน้อยใจ ระหว่างทางก็ได้เห็นข่าวใน TV ว่าคนในเมืองพากันไม่พอใจ จากนั้นก็ได้พบกับตัวร้ายของเรื่องซึ่งเข้ามาทำทีว่าเข้าใจความรู้สึกของการเป็นตัวประหลาดที่ผู้คนไม่ยอมรับได้ดี เด็กๆจึงหลงกลเพราะคิดว่ามีคนเข้าใจตัวเองจริงๆและร่วมมือกับตัวร้าย แต่ตอนท้ายก็รู้ความจริงและแก้ไขสถานการณ์ไปได้ด้วยดี
สังเกตุตัวเองเวลาออกไปวิ่งออกกำลังกายซึ่งก่อนออกวิ่งจะวางแผนล่วงหน้าว่าจะวิ่งไป trail ไหนแล้วกลับทางไหน ตามระยะทางที่ต้องการวิ่งและสภาพร่างกาย บ่อยครั้งที่ไม่สามารถไปตามทางที่คิดไว้ได้จนจบเพราะเกิดอาการเหนื่อยและท้อซึ่งมักจะเกิดตอนวิ่งไปได้ครึ่งทาง ทั้งๆที่ทางที่จะไปนั้นก็เคยไปและทำสำเร็จมาหลายครั้งแล้ว แต่เมื่อวิ่งไปเจอทางแยกที่กลับบ้านได้ก็ถอดใจและวิ่งกลับ ครั้งล่าสุดที่ออกไปวิ่งก็เกิดอาการนี้อีก โดยขณะที่จะใกล้จะถึงทางแยกก็หยุดชั่งใจว่าจะไปทางไหนดี
จากงานพระราชพิธีถวายพระเพลิงที่ผ่านมา ได้รับความสนใจจากสื่อต่างประเทศมาทำข่าวมากมาย ซึ่งบางสื่อนอกจากจะเสนอข่าวเรื่องความยิ่งใหญ่ของพิธีแล้ว ยังเสนอข่าวเรื่องจำนวนงบประมาณที่ใช้ในการจัดพิธีนี้ด้วย ทำให้มีการวิพากษ์วิจารณ์ และมีคอมเมนต์ในโลกโซเชียลจากชาวต่างชาติว่าเงินจำนวนนี้น่าจะนำไปทำอย่างอื่นที่มีประโยชน์มากกว่า จึงเกิดการโต้กันไปมาระหว่างคนไทยที่พยายามจะอธิบายและคนต่างชาติที่แสดงความคิดเห็นในพื้นที่ข่าวเหล่านั้น ต่างคนก็พยายามที่จะให้ฝ่ายตรงข้ามเข้าใจในสิ่งที่ตนกำลังอธิบาย แต่ต่อให้พยายามเท่าไรก็ตามคนที่ไม่เข้าใจก็ไม่เข้าใจอยู่ดี
วันนึงนั่งคุยกับลูกสาวคนเล็กเรื่องทั่วๆไป พอดีนึกขึ้นได้เลยบอกลูกว่าเราจะไปดูคอนเสิร์ตเพราะหาบัตรคอนเสิร์ตของศิลปินที่เราชอบได้แล้ว ซึ่งลูกรู้ว่าแม่ชอบศิลปินคนนี้อยากไปดูคอนเสิร์ตและบัตรก็หายากมาก สิ่งที่ได้เห็นจากลูกคือ ดวงหน้าที่สว่างไสวตาเป็นประกายพร้อมกับยิ้มกว้างแล้วก็พูดออกมาว่า “Mommy!!!… I’m so happy for you!” สิ่งที่ลูกแสดงออกมาทำให้เราอึ้ง มันบริสุทธิ์มากๆ รู้สึกได้เลยว่าลูกดีใจกับเราจริงๆ เพราะลูกเองไม่ได้ชอบและเราก็ไม่ได้พาไปด้วย เลยเกิดคำถามกับตัวเองว่า แล้วเราหล่ะเราเคยรู้สึกยินดีกับใครอย่างจริงใจโดยที่ไม่ดึงเข้ามาเกี่ยวกับตัวเองแบบนี้บ้างหรือไม่ แล้วก็พบคำตอบที่แสนจะน่าตกใจคือ “ไม่เคย”
ไปซื้อของที่ห้างแห่งหนึ่ง ขณะที่เปิดประตูเข้าห้างก็เหลือบไปเห็นคนถือของมาเต็มสองมือกำลังจะเดินเข้าประตูมาเราจึงเปิดประตูค้างไว้ให้ คนนั้นไม่เพียงแต่ไม่กล่าวคำขอบคุณ กลับเดินผ่านไปโดยไม่แม้แต่จะมองหน้าเราด้วยซ้ำ เราไม่พอใจทันที นึกในใจว่าไม่มีมารยาทเลย ถึงจะไม่ขอบคุณก็มองหน้าหรือยิ้มให้สักนิดก็ยังดีเพราะเราไม่ใช่พนักงานเปิดประตู เราช่วยเปิดประตูไว้ให้นะ แต่เอ๊ะ! ถ้าเราอยากช่วยเหลือเค้าจริงๆ เราก็ไม่ควรจะรู้สึกไม่พอใจเพราะเราได้ช่วยเค้าแล้ว แต่นี่เราไม่พอใจแสดงว่าเราไม่ได้รับสิ่งที่เราต้องการตอบแทนกลับมา ซึ่งก็คือ การแสดงความชื่นชมจากคนนั้นด้วยการขอบคุณ…อีกแล้วหรือนี่
เมื่อวันเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาพาเด็กๆไปเที่ยวต่างจังหวัด รู้สึกว่ามีเวลาน้อยเกินไปยังเที่ยวได้ไม่ทั่ว เพราะปกติแล้วเวลาเที่ยวต่างจังหวัดเราจะค้างอย่างน้อย 2 คืน คราวนี้จึงรู้สึกเหนื่อยและไม่ชอบใจ นึกในใจว่าก็เราไม่มีทางเลือก เพราะวันธรรมดาที่น้องสาวและคุณพ่อไปทำงานก็เป็นหน้าที่เราที่อยู่เฝ้าคุณแม่จนกระทั่งเค้ากลับมาจากทำงานประมาณ 2-3 ทุ่ม เราจึงได้กลับบ้าน เสาร์อาทิตย์ถึงจะได้พาเด็กไปเที่ยว รู้สึกเหนื่อยและหมดพลังตั้งแต่กลับจากต่างจังหวัด ผ่านมาสองวันก็ยังไม่หาย เลยมานั่งถามตัวเองว่าเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น