เมื่อวันก่อนโรงเรียนหยุดลูกสาวคนโตจึงขอไปบ้านเพื่อน ตอนไปรับลูกก็ขึ้นรถมาแล้วเล่าโน่นนี่ สุดท้ายเล่าว่าแม่ของเพื่อนทำทาโก้ได้อร่อยมากจนเค้าทานไปตั้ง 3 ชิ้น ประโยคแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวคือ พูดแบบนี้แสดงว่าเราทำไม่อร่อยใช่ไม๊ แต่ก่อนที่จะพูดอะไรออกไปก็จับตัวเองได้ว่า คิดไปเองอีกแล้ว แปลความหมายคำพูดของลูกไปตามปมที่เรามีอยู่ในใจอีกแล้ว จึงพิจารณาใหม่ว่าการพูดของลูกเป็นเพียงการเล่าให้ฟังเท่านั้น คำพูดที่ตอบลูกออกไปจึงเปลี่ยนจากการประชดประชันด้วยความน้อยใจ เป็นการถามว่า รสชาติเป็นอย่างไรเหมือนไปกินที่ร้านไม๊ และเกิดการปรึกษากันว่า แม่เห็นมีเนื้อที่หมักแล้วสำหรับทำทาโก้โดยเฉพาะขายที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตไว้จะลองซื้อมาทำดู การสนทนาจึงจบลงด้วยดี