สังเกตุตัวเองเวลาออกไปวิ่งออกกำลังกายซึ่งก่อนออกวิ่งจะวางแผนล่วงหน้าว่าจะวิ่งไป trail ไหนแล้วกลับทางไหน ตามระยะทางที่ต้องการวิ่งและสภาพร่างกาย บ่อยครั้งที่ไม่สามารถไปตามทางที่คิดไว้ได้จนจบเพราะเกิดอาการเหนื่อยและท้อซึ่งมักจะเกิดตอนวิ่งไปได้ครึ่งทาง ทั้งๆที่ทางที่จะไปนั้นก็เคยไปและทำสำเร็จมาหลายครั้งแล้ว แต่เมื่อวิ่งไปเจอทางแยกที่กลับบ้านได้ก็ถอดใจและวิ่งกลับ ครั้งล่าสุดที่ออกไปวิ่งก็เกิดอาการนี้อีก โดยขณะที่จะใกล้จะถึงทางแยกก็หยุดชั่งใจว่าจะไปทางไหนดี

วันนึงนั่งคุยกับลูกสาวคนเล็กเรื่องทั่วๆไป พอดีนึกขึ้นได้เลยบอกลูกว่าเราจะไปดูคอนเสิร์ตเพราะหาบัตรคอนเสิร์ตของศิลปินที่เราชอบได้แล้ว ซึ่งลูกรู้ว่าแม่ชอบศิลปินคนนี้อยากไปดูคอนเสิร์ตและบัตรก็หายากมาก สิ่งที่ได้เห็นจากลูกคือ ดวงหน้าที่สว่างไสวตาเป็นประกายพร้อมกับยิ้มกว้างแล้วก็พูดออกมาว่า “Mommy!!!… I’m so happy for you!” สิ่งที่ลูกแสดงออกมาทำให้เราอึ้ง มันบริสุทธิ์มากๆ รู้สึกได้เลยว่าลูกดีใจกับเราจริงๆ เพราะลูกเองไม่ได้ชอบและเราก็ไม่ได้พาไปด้วย เลยเกิดคำถามกับตัวเองว่า แล้วเราหล่ะเราเคยรู้สึกยินดีกับใครอย่างจริงใจโดยที่ไม่ดึงเข้ามาเกี่ยวกับตัวเองแบบนี้บ้างหรือไม่ แล้วก็พบคำตอบที่แสนจะน่าตกใจคือ “ไม่เคย”