เพื่อนร่วมบ้านวางรองเท้าสะเปะสะปะอยู่หน้าห้องของเขาแต่เป็นทางเดินไปห้องของเรา ครั้งแรกที่เราเดินสะดุด เราได้แต่คิดว่าทำไมวางรองเท้าเกะกะ สะดุดครั้งที่สองคิดว่าถ้าเราล้มไปคงเดือดร้อน เมื่อสะดุดรองเท้าที่เดิมมาแล้วสองครั้ง และเรายังคงต้องเดินผ่านจุดนั้นทุกครั้งที่เข้า-ออก งั้นเรา คงจะอยู่เฉยไม่ได้อีกแล้วต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อแก้ปัญหา เลยคิดว่าถ้าจะไปบอกให้เขาเก็บรองเท้าให้เป็นระเบียบจะเป็นอย่างไร เค้าอาจจะคอยเก็บเป็นระเบียบไปซักพักแล้วก็คงเป็นเหมือนเดิมตามนิสัย ซึ่งนิสัยของคน เรารู้ดีว่ามันเปลี่ยนยาก ถ้าเขาไม่คิดจะเปลี่ยนด้วยตัวเค้าเอง ถึงแม้ว่าจะพยายามเปลี่ยนแล้ว แต่ด้วยความเคยชินมันก็จะเข้านิสัยเดิมอีก และเมื่อเขาวางเกะกะอีกเราก็คงโกรธอีก เราจึงคิดว่าการพูดครั้งนี้คงไม่เหมาะจะทำให้มองหน้ากันไม่ติดเปล่าๆ ไม่ได้แก้ปัญหาให้เราแต่อย่างใด และอาจมีโทษตามมาได้อีก